Ինչու է ընդդիմությունը փորձում լարվածություն ստեղծել այն պահին, երբ ընթանում են արտաքին քաղաքական ակտիվ բանակցություններ

Հայաստանյան ներքաղաքական օրակարգում լարվածության նոր ալիք է բարձրանում կամ առնվազն դրա իմիտիացիա ստեղծվում։ Ընդդիմադիր ուժերը, իրար հերթ չտալով, հայտարարում են փողոցային պայքար սկսելու անհրաժեշտության մասին. մեկը միանում է մյուսին, երրորդն էլ՝ պնդում, որ չի միանալու արատավորված համբավ ունեցող լիդերներին՝ վկայակոչելով նախորդ տարիներին իշխանության եղած առաջնորդներին և նրանց հետ սերտ առնչություն ունեցող անձանց։ Կարճ ասած՝ ստեղծվել է մի խառնաշփոթային վիճակ, որն ամեն պահի կարող է «պայթել»՝ հանգեցնելով անկանխատեսելի հետևանքների։

Չնայած ընդդիմությունն իր ակտիվացումը հիմնավորում է Նիկոլ Փաշինյանի վերջին հայտարարություններով, սակայն միանշանակ է, որ այն ընդամենը պատրվակ է՝ ընդդիմությունը, ամեն դեպքում, գնալու էր նման գործողությունների, թեկուզ մեկ այլ պատրվակով՝ նպատակ ունենալով հերթական անգամ իշխանափոխություն իրականացնելու փորձ անել։

Հետաքրքիր զուգադիպություն էր նաև նման բազմակողմ ու համաժամանակյա ակտիվացման երևույթը. Արթուր Վանեցյանի ու մյուսների քաղաքական ակտիվացումը ժամանակագրորեն նախորդեց Նիկոլ Փաշինյանի՝ Մոսկվա կատարվելիք այցին։ Ի դեպ, սա առաջին դեպքը չէ, որ Նիկոլ Փաշինյանի միջազգային այցերն ուղեկցվում են ներքաղաքական լարվածության ահագնացմամբ։

Մի կողմ թողնենք հանգամանքը, որ ԱԺ արտահերթ ընտրություններից անցել է ընդամենը մի քանի ամիս, և մեծ հաշվով իրավիճակային լուրջ փոփոխություն տեղի չի ունեցել, որը կարող էր կասկածի տակ դնել ընտրված իշխանությունների լեգիտիմությունը։       

Խնդիրը դիտարկենք մյուս տեսանկյունից, թե ինչո՞ւ է հայաստանյան ընդդիմությունը ներքաղաքական լարվածություն հրահրելու փորձ իրականացնում հենց այն ժամանակաշրջանում, երբ տեղի են ունենում ակտիվ արտաքին քաղաքական բանակցություններ, երբ աշխարհը գտնվում է բարդ աշխարհաքաղաքական իրավիճակում, որով պայմանավորված՝ ահագնացել են նաև ՀՀ-ի առջև ծառացած տարածաշրջանային մարտահրավերները։

Ըստ էության՝ նման կերպ ընդդիմությունը փորձում է փաստացի խոչընդոտել ՀՀ իշխանություններին սևեռվել արտաքին քաղաքական ու անվտանգային խնդիրների լուծման վրա և ջանում տապալել խաղաղության օրակարգի հաստատման ուղղությամբ իրականացվող գործնական քայլերը՝ կասկածի տակ դնելով տարածաշրջանի հետագան՝ դրանից բխող բոլոր անկանխատեսելի հետևանքներով։

Արձանագրենք նաև, որ այս ամենը տեղի է ունենում հենց այն ժամանակ, երբ երկիրը նոր-նոր փորձում է տնտեսապես ոտքի կանգնել 44-օրյա դաժան պատերազմից ու կորոնավիրուսային համաճարակից հետո: Այն ժամանակ, երբ Հայաստանն իր անվտանգային ապահովության տեսանկյունից դարձել է ռուս ու ուկրաինացի քաղաքացիների ու բիզնեսի համար նախընտրելի երկիր:

Չնայած գործողությունների մեկնարկից անցել է 2-3 օր, սակայն արդեն ակնհայտ է, որ ընդդիմությունը չի հաջողելու։ Նոր խոսք, ապագայի հստակ տեսլական ու մարտահրավերները լուծելու կոնկրետ մոտեցումներ չունեցող ուժը կամ ճակատը չի կարող հաջողել, որքան էլ փորձ անի խաղալ հանրային նուրբ լարերի հետ ու շահարկել այնպիսի զգայուն հարց, ինչպիսին Արցախի հարցն է։ Ինչքան երկար ձգվեն վերջիններիս գործողությունները, այնքան ներքաղաքական լարվածություն առաջացնելու փորձերն իրենց բացասական հետքն են թողելու Հայաստանի բանակցային դիրքերի որոշակի խարխլման, տարածաշրջանային անորոշության պահպանման և խաղաղության օրակարգի հաստատման գործընթացի վրա։

Մովսես Հարությունյան