Երեւանն ինձ զարմացրեց, ուրախ քաղաք է. ՀՀ ֆուտբոլի հավաքականի նոր գլխավոր մարզիչը՝ թիմի ու Հայաստանի մասին

Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի նորանշանակ իսպանացի գլխավոր մարզիչ Խոակին Կապառոսը տպավորված է Երեւանով: Մասնագետը, որը մարտի 10-ին է գլխավորել ՀՀ ընտրանին, քաղաքին ծանոթանալու հնարավորություն է ունեցել եւ իր տպավորություններով կիսվել աշխարհում մարզական ամենախոշոր լրատվամիջոցներից մեկի՝ իսպանական Marca պարբերականի հետ: Նա խոսել է նաեւ կորոնավիրուսից, Հայաստանում դրա դեմ պայքարից, հավաքականում իր առջեւ եղած նպատակներից ու «Սեւիլիայում» անցկացրած ժամանակաշրջանի մասին:

- Հայաստան եք հասել կորոնավիրուսի պատճառով ողջ աշխարհում ստեղծված ճգնաժամի ընթացքում: Ձեզ տեղեկացրե՞լ են, թե ինչ իրավիճակ է այդտեղ:

- Այստեղ վարակվածության դեպքերը շատ չեն: Ամեն ինչ վերահսկվում է: Շատ փոքրիկ երկիր է, որտեղ ամեն ինչ վերահսկվում է: Մեզ ստուգեցին երկիր մտնելուց հետո եւ նաեւ հետագայում: Խանութներն ու սրճարանները բաց են: Քաղաքի փողոցներում շարժ կա: Այն, ինչ լսում եմ Իսպանիայի մասին... հնարավոր չէ պատկերացնել: Պետք է ամեն ինչի շատ լուրջ վերաբերվել: Այստեղ նույնպես դադարեցվել են առաջնությունները, հավաքականի հետ էլ ընկերական 2 խաղ ունեինք, կհետաձգեն (խմբ. արդեն հետաձգել են): Կարծում եմ՝ վաղը (խմբ. մարտի 17-ին) կհայտարարեն: Ֆուտբոլը պետք է օրինակ ծառայի, գուցե նույնիսկ ուշացել ենք: Պետք է լուրջ վերաբերվել:

- Թվում է, թե ֆուտբոլ չենք ունենալու: Ֆուտբոլը պե՞տք է կանգ առնի, ինչպես մյուս սոցիալ-տնտեսական բոլոր ասպեկտները:

- Իհարկե: Այս ճգնաժամը տնտեսական առումով իր ազդեցությունն ունի: Միջոցները, որ ձեռնարկված են դադարեցնելու եւ չմարզվելու ուղղությամբ, ճիշտ են, եւ պետք է ենթարկվել նրանց: Ֆուտբոլը հայելու նման է հասարակության համար: Ավելին՝ մեր մարզաձեւը կենտրոն է, որի շուրջ հավաքվում են և ոչ միայն մարզադաշտերում, սրճարաններում կամ բարերում...

- Ձեր նոր աշխատավայրը եւ վերադարձը պահեստայինների նստարան զարմացրեց: Չե՞ք կարողանում մնալ առանց մարզումների:

- «Սեւիլիան» իմ տուն է, իսկ պահեստայինների նստարանը՝ կյանքը: Ակտիվություն էի ցանկանում՝ նաեւ հաշվի առնելով իմ առողջական վիճակը, որի մասին մի քանի ամիս առաջ հայտնել ենք: Հիվանդություն ունեմ, բայց հիվանդ չեմ: Պետք է ակտիվ լինեմ, ունեմ դրա կարիքը: Որպեսզի մարդը շարունակի ակտիվ լինել, նրա ուղեղը պետք է աշխատի: Ակտիվությունս մարում էր: Ըմբոստանում էի դրա դեմ: Ինձ զանգահարեց ընկերս՝ Խինես Մելենդեսը, որին ճանաչում եմ 1986 թվականից: Իմ ուսուցիչն է եղել: Խոսեցի ընտանիքիս անդամներին հետ, որոնք քաջալերեցին այս նոր մարտահրավերն ընդունելու որոշումս, որը շատ բարդ է, հատկապես, որ հիմա իմ մտերիմներիս կողքին չեմ:

- Ի՞նչ գիտեիք Հայաստանի մասին մինչեւ այնտեղ մեկնելը: Google Maps-ով փնտրելու կարիք ունեցե՞լ եք:

- (Ծիծաղում է) Ինձ դա «Եվրատեսիլը» հիշեցրեց, երբ նայում էինք, թե նրանք մեզ քանի միավոր են տվել՝ քաղաք, որը շատ ուրախ է: Ինձ Մարչենան էր պատմել, որ այստեղ եղել է հավաքականի հետ: Ինչ վերաբերում է ֆուտբոլին, ակադեմիա ունեն, լավ մարզաբազա մարզվելու համար, որտեղ 10 մարզադաշտ կա: Մեր գլխավոր նպատակն աշխարհի առաջնության եզրափակիչ փուլ դուրս գալն է, որ նրանց մոտ երբեք չի ստացվել: Եվ հարցն այն է, որ ինձ միշտ նորարար եմ համարել: Միշտ ըմբոստացել եմ նրանց դեմ, ովքեր ասում են, որ հնացած եմ: Միշտ փորձել եմ մարզումների նոր եղանակներ գտնել՝ ինձ շրջապատելով շատ պատրաստ եւ նորարար մարդկանցով: Այս ամենը Խինեսի հետ մեկտեղ, որը էական դեր է ունեցել այն հարցում, որ հիմա այստեղ եմ:

- Ինչպիսի՞ն է հավաքականը, որը պատրաստվում եք մարզել:

- Չի որակավորվել Եվրո 2020-ին: Տեսնենք: Աշխատելու ենք 35-4 ֆուտբոլիստների հետ: Կապ ենք հաստատելու եվրոպական լիգաներում խաղացող խաղացողների հետ, որոնք շատ չեն: Ինձ ասել են, որ երբ հարցը հասնում է ազգային հավաքականի գույները պաշտպանելուն, տրամադրվածությունը բարձր մակարդակի է լինում:

- Այս մարտահրավերը գալիս է երկար տարիներ «Սեւիլիայում» անցկացնելու հետո՝ որպես մարզիչ, հետո՝ որպես ֆուտբոլի զարգացման տնօրեն, եւ մինչեւ հիմա մոտ էիք մանկապատանեկան մարզադպրոցին: Երբեւէ պատկերացրե՞լ եք, որ նման արկած եք սկսելու:

- Այլ հավաքականներում լինելու թեմաներ եղել են, սակայն չեն հասունացել: Շատ բարձր եմ գնահատում Խինես Մելենդեսի: Այն, որ նա ինձ ընտրեց, ստիպեց, հեշտացրեց իմ քայլերը դեպի այս նոր փորձը: Չէի պլանավորում հենց հիմա, քանի որ իմ տանն էի, ամեն ինչ լավ էր, ու երջանիկ էի: Բայց այսպիսին է կյանքը: Հնարավորություններ են առաջանում: Այստեղ «Սեւիլիայի» եւս մեկ դեսպան եմ: Այստեղ գալուց հետո «Սեւիլիայի» շարֆեր եմ նվիրել:

- Քիչ առաջ խոսեցիք Ձեր առողջական վիճակից: Ինչպե՞ս եք զգում:

- Լավ, լավ: Հիվանդություն ունեմ, սակայն հիվանդ չեմ: Ապրում եմ նորմալ կյանքով եւ ուզում եմ անել այն, ինչ ամենից շատ եմ սիրում՝ մարզել:

- Ի՞նչ է Ձեզ տվել «Սեւիլիան»:

- Շատ բան: Ճանաչեցի «Սեւիլիան» մյուս կողմից: Տեսա, թե ինչպիսի մեծ ակումբ է՝ բարդ իրավիճակներով հանդերձ, երբ, օրինակ, մարզիչներ են հեռանում կամ տնօրեններ, ինչպիսին է Մոնչին, սակայն ակումբը շարունակում է աճել: Կան մարդիկ, որոնց մասին թերթերում չեն գրում, սակայն նրանք այնպես են անում, որ ակումբն աճի: Ապացուցվել է, որ ակումբը շատ ամուր է: Չնայած այն ամենին, ինչ մեզ հետ տեղի ունեցավ՝ հաջողությունները շարունակվեցին, ակումբը մասնակցեց եզրափակիչների եւ որակավորվեց եվրագավաթներին: Ակումբը նույնիսկ եկամուտ բերեց իր բաժնետերերին: Մարզաբազա ունենք, որը կարող է օրինակ լինել: «Սեւիլիան» երբեք կանգ չի առնում:

- Իսկ եթե «Սեւիլիան» նորից «թակի» Ձեր դուռը...

- «Սեւիլիան» ինձ շատ բան է տվել այն 2 փուլերում, որ եղել եմ այնտեղ: Դա ասում եմ հիմա եւ միշտ էլ կասեմ: Միշտ շնորհակալ կլինեմ: