Մակեդոնիային հաղթելը դա դեռ Ջիբրալթարին չպարտվել չէ

Հայ ֆուտբոլասերներն էյֆորիայի մեջ են: Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականը երեկ՝ հոկտեմբերի 16-ին, տանը Ազգերի լիգայի խմբային փուլի 4-րդ տուրում գերազանց խաղով ոչ մի շանս չթողեց Մակեդոնիային (4:0): Լավն էին բոլորը՝ դարպասապահ Արամ Հայրապետյանը, պաշտպան Կամո Հովհաննիսյանը.... մշտապես քննադատության տակ գտնվող ավագ Հենրիխ Մխիթարյանը, երկրպագուները: Թիմը վերջին շրջանում իր ամենալավ խաղը ցուցադրեց թե տրամադրվածության եւ թե որակի առումով: Բայց արդյո՞ք սա նշանակում է, որ Ջիբրալթարից կրած խայտառակ պարտությունը պատահականություն էր:

Հոկտեմբերի 13-ին Հայաստանը տանը մրցաշարային տեսանկյունից շատ կարեւոր խաղում պարտվեց մի թիմի, որի խաղացողների համար ֆուտբոլը հիմնական զբաղմունք չէ, օրինակ, միակ եւ հաղթական գոլի հեղինակ Ժոզեֆ Չիպոլինան գրասենյակային մենեջեր է: Պարտվեց մի երկրի թիմի, որի բնակչությունն ավելի քիչ է (2017 թ. մոտ 34 հազար), քան Երեւանի Դավթաշեն վարչական շրջանի բնակչությունը (մոտ 42 հազար): Պարտվեց մի հավաքականի, որի համար սա առաջին հաղթանակն էր պաշտոնական խաղում: Հայաստանը ֆուտբոլային «գաճաճ» երկրին «օգնեց» պատմություն կերտել, եւ այդ մասին հանդիպումից հետո հպարտորեն նշեց նաեւ մրցակցի գլխավոր մարզիչ Խուլիո Սեզար Ռիբասը:

Իհարկե, լինում են դեպքեր, երբ աշխարհի հզորագույն հավաքականներն անակնկալ պարտություններ են կրում, սակայն այդ նախադեպերով Հայաստանի այս արդյունքը պատահականություն որակել չի հաջողվի: Ոմանք կարող են ասել, որ Հայաստանը գերանցում էր մրցակցին, 36 հարված կատարեց, մի շարք դեպքերում հաջող խաղաց մրցակցի դարպասապահը եւ այլն, բայց անգամ դա չի նշանակի, որ ուղղակի բախտը չբերեց. ֆուտբոլում ուժեղների բախտը բերում է: Իսկ արդյունքը, որը տեսանք այդ օրը, օրինաչափություն է, դա մեր այսօրվա ֆուտբոլի պատկերն է՝ ամփոփումը:

Տարիներ շարունակ խոսվել է հայկական ֆուտբոլում առկա խորքային խնդիրների մասին: Ֆեդերացիայի նոր ղեկավարությունը նշում է, որ իրենց հիմնական նպատակը հենց այդ խորքային խնդիրները լուծելու տարբերակներ մշակելն է: Այնպես պետք է լինի, որ «ֆուտբոլիստը 17 տարեկանում արդեն կրթված լինի ամեն ինչով, ոչ թե գա 18, 19, տարեկան, 21-երի կամ ազգային հավաքական նոր փոխանցման որակի մասին խոսենք»,- օրերս ասաց գլխավոր մարզիչ Արմեն Գյուլբուդաղյանցը: Գուցե համբերելը դժվար է, բայց տարիների աշխատանք է պետք, որ ֆուտբոլում վերջնականապես իրավիճակ փոխվի: Ջիբրալթարի հետ խաղից հետո էլ մարզիչը ընդգծեց, որ անգամ, եթե այդ օրը հաղթել ստացվեր, դա չէր նշանակի, որ վերջ՝ հայկական ֆուտբոլն այլեւս փրկված ու վերականգնված է:

Նույնը կարելի է ասել նաեւ հիմա՝ Մակեդոնիայի դեմ տարած հաղթանակն էլ խորքային խնդիրների առումով ոչինչ չի փոխում. դրա մոտիվացիան ամոթի զգացումն էր, սասանված հեղինակությունը վերականգնելու «գերցանկությունը»: Այդ հաղթանակը եկավ այն բանից հետո, երբ խոցվեց հավաքականի խաղացողների ինքնասիրությունը, երկրպագուների համբերության բաժակն էլ լցվեց: Այս անգամ առանձնակի մեծ էր վերջիններիս զայրույթը, հիասթափությունը, առանձնակի սուր էին նրանց քննադատությունները: Նրանք չէին հասկանում՝ ինչո՞ւ այն պահին, երբ խոշոր մրցաշարի՝ Եվրո 2020-ին, մասնակցելու իրական հնարավորություն էր հայտնվել ու ամենահարմար մրցակիցներն էին առջեւում, Հայաստանը սայթաքեց մի թիմի դեմ խաղում, որին պարտվելն ավելի դժվար պետք է լիներ, քան հաղթելը:

Ու որքան էլ տրամադրությունը բարձր լինի Մակեդոնիային ջախջախելուց հետո, պետք է երկնքից ցած իջնել: Եթե մի կողմ դնենք էյֆորիան ու սառը դատենք, ապա գործնականում խմբում առաջին տեղը գրավելը ու ուղեգրի համար պայքարը շարունակելը այնքան էլ իրական չէ: Մակեդոնիային հաղթելով ՀՀ-ն ինչ-որ չափով հետ բերեց վստահությունն իր նկատմամբ, բայց սա ընդամենը փոքրիկ սփոփանք է: Սրանից ոչ ֆուտբոլն է փոխվել, ոչ էլ Ազգերի լիգայում շանսերն են կտրուկ մեծացել: Երեկ Ջիբրալթարը 2-րդ անընդմեջ հաղթանակը տարավ ու կամային հաղթանակ Լիխտենշտեյնի նկատմամբ (2:1): Դրանից հետո խմբի մրցաշարային աղյուսակում շրջանցեց ՀՀ-ին: Ունի նույնքան միավոր, որքան մենք՝ 6, բայց գերազանցում է լրացուցիչ ցուցանիշներով: Հիմա Հայաստանը մնացած 2 խաղերում պետք է հաղթի Ջիբրալթարին ու Լիխտենշտեյնի ու սպասի, թե ինչ կանեն մակեդոնացիները:

D դիվիզիոնի 4-րդ խմբում պատկերն այսպիսին է.

1. Մակեդոնիա 9 միավոր

2. Ջիբրալթար 6

3. Հայաստան 6

4. Լիխտենշտեյն 3