Ինչո՞ւ Գյուլբուդաղյանցը, այլ ոչ արտասահմանցի

Արմեն Գյուլբուդաղյանցի նշանակումը Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի գլխավոր մարզչի պաշտոնում ոչ բոլոր երկրպագուներին է ուրախացրել: Մի կողմից կան մարդիկ, որոնք նրան այս պահին ամենահարմար տարբերակն են համարում, մյուս կողմից ուրիշներն էլ կարծում են, որ... ամեն ինչ ավարտված է: Հայ երկրպագուների երազանքն արտասահմանցի մարզիչն էր: Սեպտեմբերի 21-ից հետո, ինչ Վարդան Մինասյանը հրաժարական տվեց, Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիան բանակցություններ էր վարում տարբեր մասնագետների հետ: Շրջանառվում էին Ջանի դե Բիազիի, Դելիո Ռոսսիի, Բերտ վան Մարվեյկի, Էդուարդո Ռեյայի անունները: Ֆեդերացիան, որը հաստատեց Դե Բիազիի ու Ռոսսի հետ բանակցությունների մասին տեղեկությունները, ի վերջո կանգ առավ Գյուլբուդաղյանցի տարբերակի վրա:

Անգամ այն պարագայում, երբ լուսանկարներ էին հայտնվում Դե Բիազիի՝ Հայաստան կատարած այցից ու տարածվում էին խոսակցություններ Ռոսսիի հետ բանակցությունների մասին, կարելի էր ակնկալել, որ վերջնական համաձայնության դա չի հանգելու: Մասնագետներն իրենց մերժումը բացատրել են նրանով, որ կարճ ժամանակում չէին կարող հասցնել ծանոթանալ թիմին ու դրա ներուժին: Նման բացատրությունն ու հանգուցալուծումը կանխատեսելի պետք է լիներ, սակայն կարող էին եւ համաձայնել, եւ ենթադրենք համաձայնել են, իրատեսորեն ի՞նչ կարող էին նրանք տալ ընտրանուն: Ի՞նչ բազայի վրա պետք է աշխատեր հայտնի մասնագետը. ի՞նչ որակ կա հավաքականում, ի՞նչ խաղացողներ, արդյո՞ք միայն «էլիտար» մարզիչ ունենալով հնարավոր է հաղթահարել խորքային խնդիրներ:

Ազգային հավաքականն այսօր չունի համապատասխան կադրեր, եղածների մեծ մասն էլ՝ անհրաժեշտ որակ, եւ ոչ մի մարզիչ առանց հրաշքի նրանց որակ չի ավելացնելու կամ չի մեծացնելու կադրերի ընտրության հնարավորությունը: Եվ սա 1 կամ 2 տարվա ընթացքում լուծելի խնդիր չէ: Նոր մասնագետը տեւական ժամանակ ստիպված էր լինելու աշխատել այն բազայով, որն այսօր կա: Իհարկե, հավաքականն Ազգերի լիգայի շնորհիվ խոշոր մրցաշարում հայտնելու իրական հնարավորություն է ստացել, բայց արդյո՞ք ռացիոնալ է մեծ՝ «եվրոպական չափանիշների» գումարներ վճարել ճանաչված մասնագետին՝ հեռանկարում ունենալով «հայկական»՝ մեզ համար սովորական դարձած, արդյունքների սպասելիքներ: Գուցե հենց այս միտքն էլ պատճառ է դարձել, որ ֆեդերացիան չշտապի աստղային մարզիչ ունենալ:

Սա, իհարկե հակասում է մի շարք երկրպագուների ցանկությանն ու ճաշակին: Նրանք հաղթանակ է ուզում, նրանց չես կարող ասել՝ համբերեք, նրանք չեն կարող համակերպվել այն մտքի հետ, որ լավ հավաքական ունենալու համար պետք է սպասեն տարիներ մինչեւ այսօրվա երեխաները կամ պատանիները մեծանան որպես որակյալ ֆուտբոլիստներ, ու այդ ժամանակ նոր ընտրանին արդյունքներ ցույց տա: Եվ երկրպագուներից շատերի կարծիքով՝ միայն արտասահմանցի մարզիչը կարող էր արագ արդյունք ապահովել: Այդ պատճառով էլ Գյուլբուդաղյանցի նշանակումը նրանց մի մասը սվիններով ընդունեց:

Բայց.... Գյուլբուդաղյանցը ֆուտբոլային շրջանակներում հայտնի է որպես Հայաստանի լավագույն մարզիչներից մեկը: Նրան համարում են մասնագետ, որի թիմերը խաղում են կոմբինացիոն ֆուտբոլ ու կարգապահ են: Նաեւ շատերն են ընդգծում, որ իսկական հոգեբան է: Նրա «ձեռքի տակով են անցել» Հենրիխ Մխիթարյանը, Կառլեն Մկրտչյանը, Գեւորգ Ղազարյանը: Նա տեղյակ է այսօրվա ֆուտբոլիստների եւ ընդհանուր թիմի ներուժից եւ ունակ է համակարգել այն:

Ֆեդերացիայի ներկայացուցիչները պարզաբանում են, որ առանց մարզչի այս ժամանակահատվածում Գյուլբուդաղյանցը զբաղվել է թիմի աշխատանքներով ու մասնակցել է բանակցություններին: Նշում են, որ նա ամեն դեպքում պետք է լիներ մարզչական շտաբում իր տիրապետած ինֆորմացիայով գլխավոր մարզչին օգնելու համար: Այս պարագայում որքանո՞վ ճիշտ կլիներ մեծ գումարներ վճարել մեկին, ով, իհարկե, կարեւոր աշխատանք կկատարեր, բայց, ըստ էության, այդ ամենը կաներ տեղացի մասնագետից կախում ունենալով:  

Այս պարագայում Գյուլբուդաղյանցն այն եզակի մարդկանցից է, ով կարող է «կես ճանապարհից» վերցնել գործն ու շարունակել առանց լրացուցիչ տեղեկություններ ձեռք բերելու վրա ավելորդ ժամանակ ծախսելու: Ազգերի լիգայում էլ դեռ ամեն ինչ կորած չէ: D դիվիզիոնի 4-րդ խմբում Հայաստանը 3 միավորով 2-րդն է ու 3 միավորով զիջում է առաջատար Մակեդոնիային: Անդառնալի իրավիճակ չէ. Ջիբրալթարի ու նույն Մակեդոնիայի դեմ առաջիկա հանդիպումներում կարելի է ամեն ինչ գլխիվայր շրջել Հայաստանի օգտին: