Այս ամենը տեսնել ու զգալ է պետք, ամենակատարյալ ձևակերպումներով անգամ հնարավոր չէ արտահայտել. Վարդապետյան

Հունաստանի ազգային օպերային թատրոնում պատիվ ունեցա ունկնդրել համաշխարհային օպերային արվեստի երկու գլուխգործոցներ՝ Լեոնկավալոյի «Պայացներ» և Մասկանիի «Գեղջկական ասպետություն»։

Իմ հրապարակումներում արդեն տեղեկացրել էի (անգամ ներկայացրել էի տեսանյութ), որ մեր հայրենակից, աշխարհի լավագույն դրամատիկ տենորներից մեկը համարվող Արսեն Սողոմոնյանը միևնույն երեկոյի ընթացքում հանդես է գալիս երկու բարդագույն գլխավոր դերերով՝ Կանիոյի և Տուրիդուի, ինչը հունական մամուլը որակել էր որպես մասնագիտական սխրանք։

Մարմնավորել մեկը մյուսից տարբեր կամ նույնիսկ հակադիր բարոյահոգեբանական կերպարներ, նամանավանդ Կանիոյի հզոր ողբերգական ներաշխարհի արտացոլումը, հատկապես նաև երգեցողության առանձնահատուկ բարդությունները, իրոք, մեծագույն սխրանք ու ահռելի պատասխանատվություն է։ Ի դեպ, նման սխրանքի հեղինակ ժամանակին դարձել են օպերային արվեստի այնպիսի վարպետներ, ինչպիսիք են Դել Մոնակոն և Ալանիան։

Պրեմիերայից հետո Հունաստանի նախագահի շնորհավորանքն ու արտառոց ջերմ խոսքերը, յուրաքանչյուր ներկայացումից հետո, անգամ առանձին արիաներին հաջորդած հանդիսատեսի ճիչերն ու բացականչությունները, ինչպես նաև մամուլի բարձրարժեք գնահատականները վկայությունն են Արսեն Սողոմոնյանի արտառոց հզոր արտիստականության և վարպետության։ Սակայն այս ամենը սոսկ տպավորիչ խոսքեր  կլինեին, եթե չներկայացնեմ բացառիկ աննկարագրելի և այլևս անջնջելի ներգործությունն ու հոգեվիճակը, որում հայտնվեցի ես օպերային թատրոնի հույն հանդիսատեսների հետ միասին։

Հիանալ ու տպավորվել կարելի էր թե նվագախմբի արտակարգ հնչողությամբ, թե փորձառու  մաեստրո Ալեմանդիի նրբաճաշակ և երաժշտական երանգները ամենայն նրբությամբ նվագախմբից կորզելու վարպետությամբ, թե բոլոր  դերակատարների, որոնք նաև աշխարհում ճանաչված ու հեղինակավոր երգիչներ են, թե երգչախմբի և նվագախմբի համակարգված ու ներդաշնակ համագործակցությամբ, սակայն երբ բեմում էր հայտնվում Արսեն Սողոմոնյանը, այստեղ  արդեն խոսքերն անզոր են ամբողջապես արտահայտելու քո զգացածն ու ապրածը։

Հիացմունքի, ոգևորության ու նաև լարվածության մի ալիք, յուրաքանչյուր բառ ու հնչյուն կլանելու համակ ուշադրություն, որոշ արիաների կատարման ընթացքում հուզմունքից ու լարվածությունից շունչները պահած վիճակ... մի քանի տեսարաններում էլ արտասունքներ հայտնվեցին աչքերիս, հասկացա, որ ես միակը չեմ, չորս կողմս արտասվեցին Արսենի դրամատիկ տենորային ձայնի, իրեն բնորոշ ինտելեկտուալ ձայնային տեմբրի և գերդրամատիկ խաղի տպավորության ներքո։ Այս ամենը տեսնել ու զգալ է պետք, ամենակատարյալ ձևակերպումներով անգամ հնարավոր չէ արտահայտել։ Հոգուս խորքում ցնծության և հպարտության  գիտակցումով վստահաբար կարող եմ ասել՝ աշխարհի մեծագույն արտիստներից մեկը համարվող, մեր ազգին փայլ ու հեղինակություն բերող Արսեն Սողոմոնյան, աստվածաշնորհ ձայնդ՝ անսպառ, Աստծո օրհնությունը քեզ միշտ ուղեկից։

Ժողովրդավարության ու քաղաքակրթության բնօրրանը համարվող երկրի բարձրաճաշակ  հանդիսատեսին և մեզ անչափ հոգեհարազատ ժողովրդին անհնար է չգնահատել և երախտագիտություն չհայտնել։ Հույն հանդիսատեսը լիովին արժանի է նման օպերային թատրոն ունենալու և նման ներկայացումներ վայելելու։ Մի՞թե հայ հանդիսատեսը ևս արժանի չէ բարձր որակի, իրական արվեստի և մեր քաղաքակրթական ավանդույթներին համահունչ  արարումների։

Ցավոք, դեռևս տապակվում ենք միջակության,անորակության և իրական արժեքների անտեսման, մեծություններին  չճանաչելու և չգնահատելու մթնոլորտում։ Ահա թե ինչու որակական այսպիսի անկման մեջ ենք,և ամենամեծ դժբախտությունը, որ չենք էլ զգում, թե ինչի փոխարեն ինչ ունենք այսօր։

Վահան Վարդապետյան

Բժիշկ, հասարակական գործիչ