Բողոքի ցույցեր, բախումներ Ադրբեջանում. ինչ էին պահանջում, բայց ինչ ստացվեց

Անհապաղ պատերազմ սկսել, անցնել հայկական սահմանը, գրավել Ղարաբաղը, սպանել, վերացնել հայերին, պայթեցնել, բնաջնջել հայկական գյուղերը, վրեժ լուծել ադրբեջանցի սպաների արյան համար: Այսպիսի կոչերով ու պահանջներով հուլիսի 14-ին, մի քանի հազար մարդ Ադրբեջանի մայրաքաղաք Բաքվում դուրս էր եկել փողոց՝ ցույցերի: Նրանց շուտով միացան Ադրբեջանի այլ քաղաքներում, օրինակ՝ հայ-ադրբեջանական սահմանի գործողությունների ժամանակ սպանված գեներալի հայրենի քաղաք Սումգայիթում էլ: Հազարավոր ադրբեջանցիներից կազմված ամբոխը լցվել էր փողոցներ, քայլերթ էր իրականացնում ու տարատեսակ վանկարկումներ անում այնքան ժամանակ, մինչեւ որ սկսեցին պահանջել պաշտոնյաներից մեկի հրաժարականն ու ցույցն անմիջապես հակառակ ընթացք ստացավ՝ վերածվելով հակաիշխանական բողոքի:  Մինչ այդ, մի քանի ժամ իշխանությունները լուռ հետեւում էին չարտոնագրված ցույցին ու չէին խանգարում: Եւ՛ երկրի իշխանությունը, եւ՛ ընդդիմությունը պնդում էին, որ ցույցերը հակահայկական բնույթ ունեն ու քաղաքացիները պահանջում են իրենց էլ զենք տալ եւ ուղարկել սահման:

Իրավիճակը կարճ ժամանակ անց կտրուկ փոխվեց, սկսվեցին բախումներ քաղաքացիների ու ոստիկանների միջեւ, ծեծկռտուք, աղմուկ, ցուցարարները ջարդուփշուր անելով շուռ տվեցին մի քանի ոստիկանական մեքենաներ: Ոստիկաններն էլ, ի պատասխան, մահակներով ծեծի ենթարկեցին  ցուցարարներին ու սկսեցին բերման ենթարկել՝ հորդորելով ցրվել:

Իրադրությունն ավելի թեժացավ, երբ զայրացած ամբոխի մի մասին հաջողվեց ներխուժել երկրի խորհրդարանի՝ միլի-մեջլիսի շենք, որտեղ նախ՝ տեսնելով «եղբայրական» թուրքական դրոշը, ծափահարություններ ու վանկարկումներ հնչեցին, այնուհետ ցուցարարները սկսեցին ջարդել ու ավերել, փոխվեցին կոչերը, մոռացվեց պահանջը, որ սկզբում հնչել էր եւ աղմուկ-աղաղակով ամբոխը սկսեց պահանջել իշխանությունների, մի քանի բարձրաստիճան զինվորականների հրաժարականը: Ցուցարարները հայտարարեցին, որ հայակական ուժերի կողմից սպանված «սիրելի» գեներալին ուղղակի գնդակահարել են, դա ամոթ ու խայտառակություն է եւ նշանակում է, որ որոշ գեներալներ հատուկ են դա կազմակերպել, կամ՝ մատնել են վերջինիս տեղը՝ նախանձելով նրա «փառքին»:

Հենց մեջլիսի շենքի մոտ իրավապահները սկսեցին մահակներով, ջրային արկերով ու արցունքաբեր գազով դուրս բերել ցուցարարներին, իսկ դրսում արդեն ոստիկանական գործողությունները վերածվեցին իրական մարտերի, եղան տուժածներ ջրցանների, ռետինե փամփուշտների ու մահակների կիրառման պատճառով: Հետաքրքրական է, որ ցուցարարները ոստիկաններին հայ էին անվանում՝ որպես վիրավորանք, այնուհետ գոռում, թե հայ ոստիկանները վաղուց քաղաքացիների կողմն են անցել, նրանց մեծ մասն օգնում է զինվորներին սահմանում, իսկ իրենց ոստիկանները «կոտորում են ժողովրդին»:

Արդյունքում ՝ եղան հարյուրավոր բերման ենթարկվածներ, մի քանի տասնյակ տուժածներ, մի քանի հարյուր ծեծվածներ, հազարավոր հիասթափվածներ, ջարդված ոստիկանական մեքենաներ: Ոստիկաններին հաջողվեց ցրել ցույցը առավոտյան միայն:

Առավոտյան ադրբեջանական մամուլում հայտնվեցին ցույցի մասին իշխանական օղակների կարծիքները, որոնցում ասվում էր. «հայկական սահմանը միլի-մեջլիսի միջով չի անցնում» «կեղծ հայրենասիրության կարիքն այսօր չունենք», «թշնամուն ուրախացնելու կարիք չկա» եւ այլն:

Ստացվում է՝ սեփական քաղաքացիների ցույցերից իշխանությունն այնքան էլ գոհ չէր ու հակահայկական ցույցերը հակաիշխանական բնույթ ստացան, իսկ ցուցարարները այդպես էլ չկարողացան կողմնորոշվել՝ ի վեջո ինչ պահանջներ ունեն, ում կամ ինչի դեմ են բողոքում եւ ի՞նչ կապ ուներ Ղարաբաղի սահմանը գրավելու հետ մեջլիսի շենքը:

Հարկ է նշել նաեւ, որ տարածվող տեսանյութերում ցուցարարների շարքում չկան դիմակներով անձինք եւ կարելի է ենթադրել, որ Ադրբեջանն առաջիկա ամսում իր ուշադրությունը փոքր-ինչ կշեղի Հայաստանից՝ կենտրոնանալով ցույցերի հետեւանքով կորոնավիրուսով վարակված իր հարյուրավոր քաղաքացիների վրա: