Թող եկեղեցին փակեն, դառնան «հոգևորականների կազմակերպություն», զբաղվեն քաղաքականությամբ. քաղաքագետի առաջարկը՝ կաթողիկոսին

Օրերս Մայր Աթոռի տեղեկատվական համակարգը հայտնել էր, որ հունիսի 2-ին Սուրբ Էջմիածնի «Վաչե և Թամար Մանուկյան» Մատենադարանում Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Երկրորդ Ծայրագույն Պատրիարք և Ամենայն հայոց կաթողիկոսի նախագահությամբ տեղի էր ունեցել նորաստեղծ «Գավիթ» հարթակի անդրանիկ քննարկումը։ Քննարկմանը մասնակցել էին եկեղեցականներ, ազգային, հասարակական, քաղաքական գործիչներ և տարբեր ոլորտների ներկայացուցիչներ։

Թեպետ պաշտոնական հաղորդագրության մեջ չէր նշվում, որ այն որոշակի կամ ամբողջական քաղաքական ուղղվածություն է ունենալու, սակայն դատելով դրա բովանդակությունից՝ կարելի է նման եզրահանգում անել, քանի որ հարթակում քննարկելու են այնպիսի հարցեր, որոնք քաղաքական բնույթ ունեն:

Քաղաքագետ Հայկ Սուքիասյանի կարծիքով՝ եկեղեցին քաղաքական կուսակցություն ստեղծել չի կարող, քանի որ քաղաքականությամբ զբաղվելու իրավունք չունի: Հակառակ պարագայում կարող են փակել, վրան գրել՝ «հոգևորականների քաղաքական կազմակերպություն»:

Այս մասին նա ասում է «Հայկական ժամանակ»-ի հետ զրույցում՝ անդրադառնալով վերոնշյալ հարթակի ստեղծմանը, որը համակարգելու է Շիրակի թեմի առաջնորդ Միքայել արքեպիսկոպոս Աջապահյանը:

«Դրա անունը «Գավիթ», «Մագաղաթ» կամ «Խաչ» կդնեն, կարևոր չէ: Եկեղեցու խնդիրը մեր ժողովրդի բարոյական, կրոնական, հոգևոր և ներդաշնակ կյանքը կազմակերպելն ու դրան նպաստելն է: Թող Աստվածաշունչ բացատրեն հանրությանը, բացի մեռելոցի օրերից, ուրիշ՝ ապրելու օրեր էլ պարգևեն: Մեր ազգի մի հատվածը Կոմիտասին սիրում է, բայց եկեղեցի չի սիրում, իսկ Կոմիտասը վարդապետ էր: Մեր ժողովուրդը գրում է հայերեն տառերով, բայց եկեղեցի չի սիրում. այդ նույն հայերեն տառեր ստեղծողը Մաշտոց վարդապետն է: Եկեղեցին սրանով պետք է գա դեպի ժողովուրդը, վերադառնա քրիստոնեական ակունքներին, որպեսզի մեր դիմադրողականությունը բարձրանա»,- նկատում է քաղաքագետը:

Ըստ նրա՝ հազար ու մի «ռևանշիստների» կողքը հավաքելը, սեղանին մյուռոն դնելը և դրանով Հայաստանի վատթարագույն կյանքը օրհնելը եկեղեցու գործը չէ ընդհանրապես. «Դրա համար ես մեր կաթողիկոսին առաջարկ ունեմ. ակնհայտ երևում է, որ հոտը իր հոգևոր առաջնորդին չի վստահում: Առաջարկում եմ որպես ծառայություն Հայաստանին և հայ ժողովրդին գնա զբաղվի ճգնավորի կյանքով, թողնի այդ աթոռը»:

Ապա Սուքիասյանը հոգևորականներին հիշեցնում է աստվածաշնչյան պատվիրաններից մեկը. «Ձայն բազմած՝ ձայն Աստծո», այսինքն՝ բազմության ձայնը Աստծո ձայնն է:

«Հիմա այդ բազմությունը ընտրել է իշխանություն ու կապ չունի, թե ում է ընտրել, կարող էր Պողոսին ընտրել, բայց ընտրել է այս իշխանությանը: Վաղն էլ ուրիշին է ընտրելու, ինչո՞ւ է մեր եկեղեցու հոգևոր դասը անհանդուրժող «Աստծո ձայնի» նկատմամբ, ինչո՞ւ է անհաղորդ»,- ասում է քաղաքագետը:

Ըստ զրուցակցի՝ մեր ժողովրդի կյանքում հազար ու մի բան է եղել՝ «Մարտի 1», «Հոկտեմբերի 27», որտե՞ղ է եղել եկեղեցու ձայնը. «1996 թվականից սկսած՝ մինչև հեղափոխություն, մեր ժողովուրդը տեսել է անարդար ընտրություններ՝ ծեծ ու ջարդ, որտե՞ղ է եղել եկեղեցին: Մեր ժողովուրդը զանգվածայնորեն մատնվել է արտագաղթի, որտե՞ղ է եղել եկեղեցու՝ «շատ սրբացած» բարձունքում հայտնված այս հոգևորականների ձայնը այս ամենին»:

Քաղաքագետը նկատում է՝ Հայաստանի խորհրդարան սպրդած «ռևանշիզմը» չի հաջողում, և գետնի տակից նոր խմբակներ են ձևավորվում՝ Հայաստանի «փրկության համար»:

««Հանուն Հայաստանի», «Հանուն Արցախի» տափակ ձևակերպումներով, և այս բոլորին սկսել է ձայնակցել, միգուցե նաև օրհնել եկեղեցու կառավարող դասը: Բոլորը ձայնակցում են մեկ բանի՝ տապալել պետությունը, իսկ օրվա իշխանափոխությունը պարզապես պատրվակ է»,- ասում է նա:

Անդրադառնալով Շիրակի թեմի առաջնորդ Գերաշնորհ տեր Միքայել արքեպիսկոպոս Աջապահյանի այն հայտարարությանը, թե այսօրվա իշխանությունը երեք ճանապարհ ունի՝ կամ լսում են, կատարում, կամ լսում են, չեն կատարում, կամ թողնում, հեռանում են, ուրիշներն են գալիս և անում են այն, ինչ-որ լսում են՝ Սուքիասյանն ասում է՝ այսօրվա իշխանությունը ընտրվել է ընտրություններով և մեկ ճանապարհ ունի՝ իրականացնել ժողովրդից ստանձնած մանդատը:

«Իսկ կոնկրետ Շիրակի թեմի առաջնորդի ճանապարհը ես ուզում եմ ցույց տալ. իր ճանապարհը չասեմ՝ Դեր Զոր, բայց դեպի հյուսիս մեկնելն է: Ինքը ոչ մի կերպ չի համապատասխանում հոգևորականի, եկեղեցու ներկայացվող պահանջներին»,- ասում է քաղաքագետը:

Վերջինիս դիտարկմամբ՝ եկեղեցին, ինչպես պետության մնացած ինստիտուտները՝ քաղաքական, տնտեսական, մշակութային, վարակված են ռուսականության ախտով և հակապետության մշակույթով. «Մենք մեր պետությունը պետք է հետ նվաճենք: Քաղաքականով նվաճել ենք, մնում են մյուսները, այդ թվում՝ եկեղեցին»:

Հերմինե Կարապետյան