Մեր խրամատն էլ օվկիանոսից այս կողմ է․ բարեգործական աճուրդի ժամանակ Վահագն Գրիգորյանի կտավը 35.000 դոլարով է վաճառվել

ԱՄՆ-ում բարեգործական աճուրդի ժամանակ 35.000 ԱՄՆ դոլարով վաճառվել է դերասան, շոումեն Վահագն Գրիգորյան ստեղծած կտավը։ Գումարը փոխանցվել է «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամին։

Պարզվում է՝ Վահագնը կտավ ստեղծելու նոր ոճ ու տեխնոլոգիա ունի, որը չկրկնվող է։ Կտավի՝ բավականին թանկ գնով վաճառքի, ԱՄՆ-ում ապրող հայերի այս օրերի տրամադրության ու այլ մանրամասների շուրջ «Հայկական ժամանակը» զրուցել է Վահագն Գրիգորյանի հետ։

- Վահագն, վաղո՞ւց եք այս ոճի նկարներ անում եւ ինչքան ժամանակում եք վաճառված այս կտավը ստացել։

- Շատ շուտվանից եմ նկարում։ Այս ոճի նկարներ շատ-շատ եմ արել։ Այստեղ դրամահավաք էր կազմակերպվել, ներկա էին բազմաթիվ մարդիկ, կարեւորագույն դեմքեր, ու ես էլ պարզապես իմ մասնակցությունը ցուցաբերեցի։ Բավականին բարձր գնով գնեցին իմ այդ նկարը, որը ստեղծվեց հենց տեղում, մոտավորապես՝ 10 րոպեում։ Իսկ այս նկարի յուրահատկությունն այն է, որ նկարում եմ սեւ կտավի վրա, թափանցիկ նյութերով, վերջնական պատկերը գալիս է, երբ ավելացվում է փայլային նյութը։

- Այդտեղ՝ ԱՄՆ-ում, կտավների ցուցադրություն կամ վաճառք ունենո՞ւմ եք։ Մի՞շտ են նման բարձր գներով վաճառվում ձեր գործերը։

- Նկարներ շատ եմ արել, բայց շատը նվիրել եմ, վաճառք էլ է եղել, բայց, իհարկե, սա աննախադեպ գին էր։ Նկարն առել է մի սովորական հայ տղա, որն ապրում եւ աշխատում է Ամերիկայում։ Անկեղծ եմ ասում, նույնիսկ կարիք չկար իմանալու գնորդի անուն-ազգանունը, թե ով էր կամ․․․ Պարզապես այդ տղան տվեց ամենաբարձր գինը։ Ու ամենահետաքրքրին ասեմ, որ աճուրդը սկսվեց այն ժամանակ, երբ ընդամենը ներկայացվել էր սեւ կտավ, ու ես դեռ նոր էի սկսել աշխատել դրա վրա։ Նկարելու ընթացքում սկսեցին գներ ասել, մարդիկ նույնիսկ չգիտեին, թե ինչ էին առնում, բայց գիտեին, թե ինչ նպատակի է ծառայեցվում։ Տեսնում էին մի սեւ կտավ ու ինչ որ թափանցիկ նյութեր, որը պարզ չէր, թե ինչ էր դառնալու։ Նրանք հավատում էին, որ վերջում ինչ-որ նկար է դառնալու, բայց թե ինչ՝ պատկերացում չունեին։ Երբ արդեն ամենավերջին շտրիխներն էի անում, այդ գնորդ տղան իր թիվը բարձրաձայնեց։ Կտավը վաճառվեց։ Այդ օրը միայն իմ նկարը չէ, որ ներկայացված էր, բազմաթիվ արվեստագետների գործեր էին՝ ճանաչված վարպետների։ Մեր ընկերական որոշումն էր, որ ես էլ ներկայանամ։ Ես միշտ խուսափել եմ նման բաներից, բայց սա օգնելու մի ճանապարհ էր, եւ պետք էր մասնակցել, օգտակար լինել այդ պահին, այդ վայրկյանին։

- Իսկ ի՞նչ է խորհրդանշում ձեր արած նկարը, տեսնում եմ՝ մեջտեղում եռագույնն է։

- Եթե ուշադիր նայեք պատկերված է բռունցք՝ մեր միասնության խորհրդանիշը, եռագույնն էլ, բնականաբար, հատուկ դրված նյութերով եմ ստացել։

- Վահագն, ձեզ շատերը գիտեն ու հիշում են հեռուստատեսությունից, հատկապես՝ «32 ատամ ակումբ» եւ «Վիտամին ակումբ» հաղորդաշարերից։ Ինչքա՞ն ժամանակ է՝ տեղափոխվել եք ԱՄՆ։ Որքան հասկացա, այդտեղ էլ եք արվեստով զբաղվում։

- Այո՛։ Արդեն 3 տարի է՝ ընտանիքով տեղափոխվել եմ ԱՄՆ։ Ես էլ, կինս էլ (պարուհի Իռեն Ուլիխանովան) զբաղվում ենք մեր աշխատանքով, մեր մասնագիտությամբ։ Հեռուստատեսային նախագծեր, երեկոներ, մի խոսքով մշակութային գործունեություն ենք ծավալում, այն ամենը, ինչով զբաղվում էինք նաեւ Հայաստանում։

- ԱՄՆ-ի մեր հայրենակիցներն այս օրերին իրենց աջակցությունն են ցուցաբերում հայրենիքին, շատ ակտիվ մասնակցում են դրամահավաքին, խաղաղ ցույցեր էին մի քանի օր շարունակ իրականացնում։ Կուզենայի, որպես ԱՄՆ-ում ապրող մարդ՝ ասեք, թե այս պահին ինչպիսին է մարդկանց ընդհանուր հոգեւիճակը, ինչ նոր ծրագրեր ունեն։

- Բոլորի մոտ էլ տրամադրությունն այստեղ մարտական է, այնպես, ինչպես առաջնագծում կանգնած մեր տղաներինը։ Անկախ այն փաստից, որ հեռու ենք հայրենիքից, ամեն ինչ անում են այստեղ, ամենավերջին հնարավորություններով փորձում օգտակար լինել։ Անկարելին փորձում ենք դարձնել կարելի՝ թե՛ ֆինանսական առումով, թե՛ այլ տեսակի աջակցության։ Մարդիկ օր ու գիշեր ճանապարհներ ու ելքեր են փնտրում։ Կյանքի են կոչում ծրագրեր, որպեսզի լինեն Հայաստանի ու հայ զինվորի կողքին։ Մեր խրամատն էլ օվկիանոսից այս կողմ է։

- Այս օրերին ադրբեջանական ագրեսիայի մասին բարձրաձայնում են թե՛ հայաստանաբնակ հայտնի գործիչները, թե՛ ամբողջ աշխարհի մեր հայերը․ ի՞նչք եք կարծում, մեր հայտնիների այս կոչերը, տեսաուղերձներն ու հայտարարությունները նշանակալից դեր կունենա՞ն խնդիրը ի վերջո աշխարհին հասցնելու գործում։

- Գիտե՞ք, լռել պարզապես չի լինում․ մեկս բարձրաձայնում ենք, մեկս գոռում, ով ինչպես կարողանում է: Ով ինչ ճանապարհ գտնում է գոռալու, բղավելու ու ասելու, անում է։ Իսկ մեր գոռալն ու բղավելն արդյունք կտա արդյոք․ եթե աշխարհն ունի ականջ կամ աչք, կարծում եմ՝ օգուտ կա, եթե էլ չունի, միեւնույն է, շարունակելու ենք բղավել, որովհետեւ այսօր մեր հոգին ու սիրտն են բղավում, մեր լինելը, մեր ապրելն ու արարելն են բղավում։