Տրամաբանության հարվածները. հեռուստաշաբաթը Ռուզան Ազիզյանի հետ

ՕՐՕ դաշինքի հայտարարությունը. «ՀՀ ԱԱԾ կողմից Արցախի հերոս Սամվել Բաբայանի ձերբակալությունը իշխանության կողմից երկրում վախի մթնոլորտ ձեւավորելու եւ ընտրությունների վերջնական արդյունքների վրա հակաօրինական ազդեցություն թողնելու նպատակ ունի»։

Նաիրա Զոհրաբյան. «Իշխանությունն իր բոլոր լծակներն օգտագործում է հատկապես «Ծառուկյան դաշինքի» վրա ճնշումներ գործադրելու համար, քանի որ մեզ է տեսնում որպես ընտրություններում իր հիմնական մրցակից»։

Հայաստանի կոմունիստական կուսակցություն. «Ընտրություններում 8 կուսակցություն պայքարում է ՀԿԿ-ի դեմ, որովհետեւ մենք ենք իրենց հիմնական մրցակիցը»։

Արթուր Բաղդասարյան. «Իշխանությունների ճնշումներն ուղղված են ՀՎԿ-ի դեմ»։

Սեյրան Օհանյան. «Մենք հավասար ենք, սիրելի ժողովուրդ, մենք մի շարքում կանգնած ենք»։

Միքայել Մելքումյան. «Փոփոխությունների ալիքը չպիտի լինի հատվածական, երկչոտ եւ քիչ, էնքան ուժեղ պիտի լինի, որ գա, ջրհեղեղի նման խփի ու քշի տանի»։

Սերժ Սարգսյանը կեղծում էր. մենք ունենք հայրենիք եւ վերջին շաբաթների ընթացքում այն վճռականորեն վերածել ենք Կրկեսի։

Նենգատիվը

Հ1-ով հեռարձակվող «Օրակարգից դուրս» հաղորդման վարող Ագնեսա Խամոյանը որպես լրագրող բավական լավն է Արթուր Բաղդասարյանի հետ հարցազրույց վարելու համար, բայց նրա լրագրողական որակները բոլորովին բավարար չէին Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին հարցեր տալու համար։ Հարցազրույցը, որի արձագանքները չեն լռում արդեն մեկ շաբաթ, ավելի շատ մենախոսություն էր հիշեցնում, որտեղ առաջին նախագահը ներկայացնում էր Արցախյան հիմնախնդրի կարգավորման իր պատկերացումները։ Ասել, որ հաղորդման ընթացքում որեւէ նորություն հնչեց, որը կարող էր լուրջ վերլուծությունների առիթ տալ, ճիշտ չէ։ Այն, ինչ Տեր-Պետրոսյանն ասաց, նա ժամանակ առ ժամանակ ասում է 1997-ից սկսած։

Խնդիրն այն էր, որ այդ ամենը վերստին ասվում էր անմիջապես ընտրություններից առաջ, եւ տպավորություն էր, որ դա ասվում էր ոչ թե լսարանին, այլ անմիջականորեն Սերժ Սարգսյանին լսելի լինելու համար։ Արձագանքները, որ հաջորդեցին, կամ խիստ հիացական էին, կամ սուր քննադատական։ Քննադատողները պատրաստ չեն զիջել արյունով ձեռք բերված հողը, հիացածները պնդում են, որ խաղաղությունը անհրաժեշտ է մեր երկրին զարգանալու համար։ Նույն ժամին «Կենտրոն» ալիքով հարցերի էր պատասխանում նաեւ ՀԱԿ մեկ այլ ներկայացուցիչ Արման Մուսինյանը, որը տարօրինակ զուգադիպությամբ հայկական կողմին առաջարկում էր նույն բանը, ինչ Տեր-Պետրոսյանը՝ գնալ ու միակողմանի ստորագրել Մադրիդյան համաձայնագիրը։

Ո՛չ թե ցանկություն հայտնել, դա քիչ է,, այլ ուղղակի վերցնել Մեդվեդեւի ձեռքից ու ստորագրել։ Արմանը եթե չիմանա էլ, Տեր-Պետրոսյանը պիտի լավ իմանա, որ միջազգային դիվանագիտության մեջ ընդունված չէ ձեռքից վերցնելն ու ստորագրելը։ Ակնհայտ է, որ առաջին նախագահը մտահոգ է եւ հարցի լուծման իր պատկերացումն ունի, օրինակ, որ միջազգային հանրության տեսանկյունից 7 շրջաններն օկուպացված հողեր են, որ Ադրբեջանն էլ շատ բան է զիջում՝ համաձայնելով Արցախի ինքնորոշմանը, եթե նայենք իր տեսանկյունից, պարզապես ես, որպես պատերազմը հաղթած կողմ, չեմ հասկանում, թե ինչո՞ւ պիտի նայեմ Ադրբեջանի տեսանկյունից։

Տարօրինակն այն է, որ հարցազրույցից հետո ՀԱԿ թեկնածուները արդեն սկսել են պնդել, որ ժողովուրդը պիտի ընտրի խաղաղության ծրագրով ընտրությունների մասնակցող ՀԱԿ-ՀԺԿ դաշինքին, իսկ դա, մեղմ ասած, այնքան էլ ազնիվ չէ։ Խնդիրն այն չէ, որ մի ուժը խաղաղություն է ուզում, մյուսները՝ պատերազմ։ Հարցն այն է, որ ուժերից մեկը հավատում է, որ պայմանագիրը միակողմանի ստորագրելով ու շրջանները վերադարձնելով մենք կարող ենք հասնել խաղաղության, մյուս կողմը վստահ է, որ դա ճանապարհ չէ, այլ ընդհակառակը՝ կարող է հանգեցնել նոր պատերազմի, եւ պետք է հարցի լուծման այլ ուղիներ փնտրել։

Ընտրություններին մասնակցող ուժերից որեւէ մեկը պատերազմ չի ուզում, Հայաստանում ապրող որեւէ մեկը պատերազմ չի ուզում, հարցն այն է, որ դրա համար ոմանք պատրաստ են պայմանավորվել, ընդ որում՝ «ազնիվ խոսքի» մակարդակով (քանի որ առաջարկվող փաստաթղթի մեջ տարածքների վերադարձման հարցը շատ կոնկրետ է, իսկ կարգավիճակի հարցը օդի մեջ է՝ առանց կոնկրետ ժամկետների ու պայմանների), կողմի հետ, որը փոխզիջումների ցանկություն չի հայտնում արդեն տարիներ շարունակ, մյուսները զգուշանում են, քանի որ չեն վստահում ո՛չ Ալիեւին, ո՛չ գովական միջազգային երաշխիքներին՝ անցյալի դառն փորձից ելնելով։ Տեր-Պետրոսյանի հարցազրույցը այնուամենայնիվ տխուր նստվածք է թողնում, որը ցրելու համար կարելի է նայել այլ հաղորդումներ ու խոսքը բոլորովին «Արմքոմեդիի» մասին չէ։ «Ուրվագծի»՝ շաբաթվա սկզբին ցուցադրված թողարկումը՝ Նարեկ Սարգսյանի մասնակցությամբ ի՞նչ պակաս է։

Շան գլուխը

ՀՀԿ-ից ռեյտինգային թեկնածու առաջադրված Արման Սաղաթելյանը բառի հետեւից գրպանը չի մտնում։ Նա կարող է համոզել ու ապացուցել, պտտել հարցը, պատասխանել այլ հարցի, մանիպուլյացիաների գնալ, բայց սխալվելը մարդկային երեւույթ է։ Խիստ մարդկային։ Եվ «Երկրի հարց»-ի ընթացքում Արմանը բացահայտեց, թե որն է ՀՀԿ-ի հույսը ընտրություններում։ Պատասխանելով հարցին, թե չե՞ն անհանգստացնում իշխանություններին այն սոցհարցումները, որոնց արդյունքներով ՀՀԿ-ին, ԲՀԿ-ին եւ «Ելքին» առաջին 3 տեղերն են տալիս, չնչին տարբերություններով, մինչդեռ ԲՀԿ-ն ու «Ելքը»  հայտարարել են, որ իշխող ուժի հետ կոալիցիայի չեն գնալու, Արմանը, որ մինչ այդ նոր ընտրակարգը գովելուց չէր կշտանում, որ պնդում էր, թե պառլամենտական ընտրակարգը զգալի առաջընթաց է քաղաքական մշակույթի ձեւավորման հարցում, իսկ ռեյտինգայինը պարզապես մարդու իրավունքները հարգելու հարց է լուծում (քաղաքացին ինքը պիտի որոշի, թե իր ընտրատարածքից ում է ուզում տեսնել թեկնածու), հետաքրքիր պնդում արեց։

Իրենց կուսակցությունը հակված չէ վստահել  սոցհարցումներին, որոնք իրենց մեթոդաբանական առանձնահատկություններից ելնելով՝ չեն ներառել ռեյտինգային թեկնածուների ազդեցությունը վերջնական արդյունքի վրա։ Իշխանությունը մտադիր է լուրջ ձայներ հավաքել՝ ապավինելով ռեյտինգային թեկնածուների միջոցներին, իսկ ընտրություններին մասնակցող քաղաքական ուժերին քարոզարշավի ընթացքում կարծես այնքան էլ չի հաջողվում բացատրել ընտրողին, որ գլխավոր ընտրությունը, որ նրանք կատարում են, քվեաթերթիկի մի կողմում նշված կուսակցության անունն է, ոչ թե թեկնածուները, որ կան դրա դարձերեսին, եւ եթե այդպես շարունակվի եւս մի շաբաթ, ՀՀԿ-ն իր հաշվարկներում ճիշտ դուրս կգա։

Մաքրության պահանջ

Հայաստանում, որտեղ բնակչության մի հատվածը հնդկական սերիալ է նայում, մյուս հատվածը՝ քաղաքական քարոզ, մի մասն էլ՝ երկուսը միասին, որտեղ քաղաքականությունից բացի ամեն բան թվում է երկրորդական, որտեղ անգամ եվրատեսիլյան երգի ընտրությունն աննկատ անցավ, մինչդեռ նախորդ տարիներին լուրջ քննադատությունների տեղիք էր տալիս, իսկ այս անգամ քննադատելու հսկայական նյութ կար, Հ1-ը ռեպորտաժ ցուցադրեց, որտեղ Հենրիկ Մխիթարյանը այցելել էր Արյունաբանական կենտրոնի փոքրիկ հիվանդներին, նրանց դրական լիցքեր, ստորագրություն ու գնդակներ բաժանելու։ Ռեպորտաժում անկողնուն նստած փոքրիկ տղան զարմանում է. «Ինչի՞ ինքը չի գալիս ամեն օր ինձ տենա։ Ես մեծ գնդակ ունեմ, արի խաղանք ամեն օր»,- դիմում է Հենրիկին։

«Ամեն օր չեմ կարող է, բայց մյուս անգամ, որ գամ, կխաղանք, հա՞»,- ժպտում է ֆուտբոլիստը։ Այս ռեպորտաժը մի տեսակ ասես մաքուր օդի կում լինի համատարած ստով ու կեղծիքով թունավորված օդում։ Այս երեխաների աչքերին նայելով հասկանում ես, թե մեր երկրում ինչքան զուր էներգիա է ծախսվում անկարեւոր բաների վրա, ինչքան ջանք ու քրտինք են ծախսում  սեփական փորից այն կողմ չտեսնող կիսագրագետները եւս 5 տարի ոչինչ չանելու ինդուլգենցիա ստանալու համար եւ ինչքան իզուր խոսքեր են ասվում, չկատարվելիք խոստումներ են տալիս մարդիկ, որոնցից ոչինչ կախված չէ, որովհետեւ լուրջ մտածելու պարագայում հասկանում ես, որ մարդուց իրականում ոչինչ կախված չէ։ Համենայն դեպս՝ արժեքավոր ոչինչ։

Ռուզան Ազիզյան