«Մնացել ենք սոխի հույսին». ապրիլյան պատերազմում ծանր վիրավորված Ռոլանդի ընտանիքը չգիտի ինչպես մարել վարկերը

Ապրիլյան պատերազմում ծանր վիրավորում ստացած ժամկետային զինծառայողներից երկուսը` Ավետիս Զարգարյանը եւ Ռոլանդ Սահակյանը, դեռ  շարունակում են գտնվել ՀՀ պաշտպանության նախարարության կենտրոնական կլինիկական զինվորական հոսպիտալում: Նրանց երկուսի հարազատներն էլ նամակ են գրել պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանին` ցանկություն հայտնելով, որպեսզի զինծառայողների վերականգնողական բուժումը կազմակերպվի արտերկրում: 

Հոսպիտալի մասնագետները չեն հերքում, որ դրա անհրաժեշտությունը կա, եւ հետագա բուժումն արտերկրում առավել արդյունավետ կարող է լինել: Այստեղ տեղեկացանք, որ Ավետիսի բուժումն, ըստ էության, ավարտված է, եւ նրան ցանկացած պահի կարող են դուրս գրել` վերականգնողական բուժման անցնելու եւ շարժունակությունը վերագտնելու նպատակով: Փոքր-ինչ այլ է իրավիճակը Ռոլանդի դեպքում. նա պառկելախոց ունի, որը հաղթահարելու համար դեռեւս կպահանջվի առնվազն մեկ ամիս: Հիշեցնենք, որ երկու երիտասարդն էլ ստացել էին ողնաշարի եւ ողնուղեղի վիրավորում` Թալիշում: Հոսպիտալի պետի տեղակալ Արտաշես Խաչատրյանը մեր զրույցում փոխանցեց, որ որոշում կա Ավետիսին տեղափոխել Հնդկաստան: Իսկ Ռոլանդի վերաբերյալ դեռեւս նման տեղեկություններ չկան: Նեյրովիրաբուժական բաժանմունքի ղեկավար Հրայր Աճեմյանն էլ ասաց, որ այս երկու հիվանդների մոտ առկա է բուժման լավ արտահայտված դրական դինամիկա:

«Ես, որպես քաղաքացի (չասեմ` որպես բժիշկ, զինվորական), գտնում եմ, որ ավելի լավ է` Ավետիսը վերականգնողական բուժում ստանա արտասահմանում, չնայած այն բանին, որ մեր «Կարմիր խաչում» մեր վիրավորներից շատերը բուժվում են եւ իրենց մոտ էլ առողջական վիճակի, շարժումների մեջ առկա է լավ արտահայտված դրական դինամիկա»,- կարծիք հայտնեց բժիշկը: Ավետիս Զարգարյանի ծնողներն առայժմ ձեռնպահ մնացին իրենց վիրավոր որդուն Հնդկաստան տեղափոխելու վերաբերյալ մեկնաբանություններ տրամադրելուց: Ռոլանդ Սահակյանի հորեղբայրն էլ ասաց, որ համապատասխան նամակով պաշտպանության նախարարին են դիմել օգոստոսի 10-ին, բայց առայժմ ոչ մի գրավոր պատասխան չեն ստացել: Արձագանքի ետեւից ինքն է գնացել: «Գնացել եմ, իմացել եմ, որ թղթերն ուղարկել են առողջապահության նախարարություն: Մինչեւ այս ամսվա վերջ սպասենք, տեսնենք` ինչ են ասում»,- մեր զրույցում նշեց Ռոլանդի հորեղբայրը:

5 ամսվա ընթացքում 10 վիրահատության ենթարկված երիտասարդի հարազատները նրա հետագա բուժումը կազմակերպելու համար որեւէ նախընտրելի երկիր ու կլինիկա չունեն, ասում են` կարեւորը տղան ոտքի կանգնի: «Եթե այստեղ կարող են բուժել, թող այստեղ բուժեն, եթե կարող են իրենց հնարավորության չափով դուրս տանել` արտասահման, Ռուսաստան, որտեղ ուզում է լինի, ինձ համար տարբերություն չկա, կարեւորն այն է, որ արդյունքը տեսնենք, եւ մեր երեխան քայլի: (Պաշտպանության) նախարարության կողմից ոչ մի բան չկա, ապրիլի 8-ին է մեր Սեյրան Օհանյանը եկել Ռոլանդիկին եւ Ավետիս Զարգարյանին տեսակցության, ձեռքը ձեռքին դրած նկարն էլ կա, կարող ենք ցույց տալ, ասաց` երեխեք ջան, ինչ պրոբլեմ ուզում է լինի, ես ձեր կողքին կանգնած եմ: Վեցերորդ ամիսն է սկսվում, ինչ երեխեքը նույն պրոբլեմով տառապում են: Ավտովթարից կամ ինչ-որ այլ պատճառով այս վիճակում հայտնված լիներ, կասեինք` հա, աչք կփակեինք, ոչ մի բան չէինք ուզենա: Զինվոր ենք տվել, թող մեր զինվորին, չեմ ասում` հարյուր տոկոսանոց, թող վերադարձնեն յոթանասուն տոկոսանոց: Լավ բաներ չեն անում, ազնվությամբ՝ լավ բաներ չեն անում: Արտերկիր տեղափոխելու մասին էլ ստույգ պատասխան չկա, մի հատ ծնողին չեն զանգահարում, գոնե հետը խորհրդակցեն, ասեն` գիտե՞ք, ձեր երեխայի մասին մտածում ենք, ձեր երեխայով հետաքրքրվում ենք, ուզում ենք արտերկիր տեղափոխենք եւ այն, եւ այլն»,- շարունակեց նա:

Ծանր վիրավորում ստացած Ռոլանդ Սահակյանը, որն, ինչպես ինքն է ասում, հոսպիտալ է տեղափոխվել ապրելու մեկ տոկոս հավանականությամբ, բուժաշխատողների պրոֆեսիոնալիզմի, սրտացավության ու հոգատարության շնորհիվ հաղթահարել է այդ վիճակը: Բայց հիմա, հետագա բուժման, ոտքերի շարժունակությունը վերականգնելու մասին մտածելուն զուգահեռ նրան հանգիստ չեն տալիս ընտանիքի վարկային պարտավորությունները. այդ պարտքերը կուտակվել են, եւ ծնողները պատկերացում չունեն, թե ինչպես են վճարելու դրանք: «Ես իմ հորը ամիսը մի անգամ եմ տեսնում, որ կուզենայի ինձ մոտ շուտ-շուտ գար: Բայց չի կարողանում, հողագործությամբ է զբաղվում, որ հասցնի գոնե մեր վարկերը մի քիչ տա: Պապան աշխատում է, մի կողմից մեզ է օգնում, մի կողմից էլ աշխատում է, որ գումար լինի, վարկերը փակի: Թե որտեղից պիտի փակենք, մենք էլ խաբար չենք: Մնացել ենք սոխի հույսին, որ սոխ հանենք, գոնե տանենք, կիսատ-կիսատ փակենք: Ընդհանուր ունենք երեւի 3 միլիոն դրամի վարկ: Կուզենայինք, որ մեր պետությունը մեզ մի բանով աջակցեր, թող ընդհանրապես չեղյալ չանեն, գոնե մի երեք տարով սառեցնեն, մինչեւ ոտքի կանգնեմ կամ ինչ-որ մի բան անենք, որ իմ ծնողները կարողանան այդ վարկը փակել: Մենք էլ դա ենք իրենցից խնդրում: Մորս անունով ոսկի ունենք դրած, չի կարողանում գնա, ոսկին հանի կամ ժամկետ ավելացնի, դրա վրա է տուգանք գալիս... Ըտենց, էլի»,- մտահոգ ասաց Արմավիրի մարզի Այգեշատ գյուղի բնակիչ Ռոլանդը:

Մայրն ու հորեղբայրն էլ պատասխանեցին, որ վարկերը չեն վճարելու, քանի դեռ Ռոլանդին ոտքի չեն կանգնեցրել: Անհրաժեշտ բավական մեծ ծախսերը Ռոլանդի հարազատներն այս ընթացքում կարողանում են հոգալ բարի մարդկանց տրամադրած ֆինանսական աջակցության շնորհիվ:

Հ.Գ. ՀՀ առողջապահության նախարարությունից երեկ չհաջողվեց պարզաբանումներ ստանալ, թե վիրավոր զինծառայողներին արտերկիր տեղափոխելու հետ կապված ինչ ծրագրեր կան: Բայց, ըստ ոչ պաշտոնապես ստացած տեղեկության, նման հարց քննարկվում է երեք զինծառայողի վերաբերյալ: Նախատեսվում է, որ համապատասխան հանձնաժողովի նիստը լինելու է այսօր: Թե խոսքը որ զինծառայողների մասին է, երբ եւ որ երկիր տեղափոխելու հարց է դրված, առայժմ պարզել չհաջողվեց: Հավելենք, որ մեր տեղեկություններով՝ հանձնաժողովի հավանությունը տանալուց հետո անհրաժեշտ գումարը տրամադրվելու է ոչ թե պետական բյուջեից, այլ այդ խնդիրը հոգալու են բարեգործական հիմնադրամները: