Կյանքը կարելի է հետաքրքիր դարձնել նույնիսկ այս տարիքում. ինչպես 62-ամյա բանասերը դարձավ նկարչուհի

Սարյանից արված արտանկարն առաջին փորձս էր. մատիտով նկարեցի, հետո վերցրի թոռնիկիս ջրաներկերն ու սկսեցի դրանցով նկարել, այնուհետև անցա գուաշին, երիցուկներ, անյուտայի աչիկներ, յասաման նկարեցի: Հաջողվեց: Կլանեց ինձ այդ աշխարհը: Սկզբում մտածում էի, որ ժամանակս լցնեմ գույներով, իսկ այժմ գիտեմ, որ կշարունակեմ նկարել, որովհետև էլ չեմ կարող չնկարել: Երբ որ տեսնում եմ ներկերս, անկախ ինձնից մոտենում եմ:

Մասնագիտությամբ բանասեր Լենա Գալստյանը նկարել սկսեց իր համար անսպասելի և երկրի համար ամենածանր ժամանակահատվածում: Կորոնավիրուսային համավարակի հետևանքով տանը մնալու սահմանափակումը, հետո արդեն 44-օրյա պատերազմի ծանրությունն առիթ դարձան, որ 62-ամյա Լենայի մեջ արթնանան մանկության գույները: Նկարչուհի դառնալ չի երազել, բայց մտքի ու սրտի մի անկյունում իմացել է՝ մի օր վրձինը հաղթելու է իր ընտրած մասնագիտությանը:

«Շատ սիրել եմ երգել-պարել: Իմ երազանքը դերասանուհի դառնալն էր: Ինձ ջահել ժամանակ նմանեցնում էին Սիրանուշին: Հիմա էլ տարազով նկարներ ունեմ, նայում, ասում են՝ իսկը Սիրանուշն ես, բայց չէի մտածի, որ կնկարեմ, անգամ իմ ցուցահանդեսները կունենամ, կներկայանամ մարդկանց»,- «Հայկական ժամանակի» հետ զրույցում անկեղծանում է տիկին Լենան:

Տիկին Լենայի հայրը լոռեցի է, մայրը՝ գյումրեցի, մեծացել է Ալավերդու գույների և գյումրվա հումորի միախառնուրդ շաղախով: Մինչ օրս կարոտը Գյումրիից չի առնում, ամեն առիթ օգտագործում է՝ մանկության հուշերի հետևից գալու և նորերն ամբարելու համար:

«Մայրս շատ միամիտ գյումրեցի էր, միշտ ծիծաղում էինք, ասում՝ մամ ջան, քո նման գյումրեցի կլինի՞: Իսկ հայրս շատ հումորով, աշխույժ, կյանքով լի մարդ էր: Կարծես գյումրեցին հայրս լիներ, լոռեցին՝ մայրս: Երբ ամառներն արձակուրդներին գնում էի Գյումրի, խոսում էի Գյումրվա լեզվով. շա՜տ եմ սիրում եմ բարբառը: Գնում էի Ալավերդի, մայրս չէր թողնում, ասում էր՝ կոպիտ է, չխոսես: Պիտի խոսես գրական հայերենով»,- հիշում է նա:

Տիկին Լենան արձակուրդներին Գյումրուց պատմական շունչ, Ալավերդի վերադառնալուց հետո հոգում գույներ էր հավաքում բնությունից, մարդկանցից ու միջավայրից:

«Երբ որ ես գնում էի Ալավերդի ու բնությանը նայում էի, ասում էի՝ դե, Թումանյանը չէր կարող չգրել, ու հոգիս թռչում էր էդ գույների մեջ: Ես վերցնում էի դրանք: Երևի տարիները կուտակեցին էդ գույներն իմ մեջ: Այս վերջին տարիներին էլ, որ Գյումրին փոխվեց, երկրաշարժից հետո տխուր էր, հիմա արդեն ուրախացավ, իմ էներգիան եռաց: Երբ որ նույն փողոցով անցնում եմ, ինձ թվում է՝ առաջին անգամ եմ անցնում, քարերը հիշողություն ունեն, ու չեք պատկերացնի, թե ի՜նչ եմ ես զգում, երբ կանգնում եմ Գյումրվա այդ քարերի վրա (նկատի ունի պահպանված հին խճաքարերը -խմբ.), պատմական շինությունների դիմաց: Ես ասես հագնեմ տարազ ու լինեմ էն հին ժամանակվա տիկինը: Երբ գնում եմ Գյումրի, չեմ կարողանում տանը նստել, ուզում եմ Գյումրու ամեն մի քարը տեսնել: Որ հարցնում են՝ ինչո՞ւ չես նկարում, ասում եմ՝ ես դեռ էս քարերը չեմ կարող նկարել»,- ասում է նա:

62 տարեկանում նկարել սկսելը տիկին Լենան գենի արթնացում է որակում նաև: Նա գյումրեցի ճանաչված գեղանկարիչ Սամվել Գալստյանի զարմուհին է: Հիշում է՝ մանկության տարիներին ընտանիքը սերտ կապեր է ունեցել ՀՀ ժողովրդական նկարչի հետ: Նաև հայրն է ժամանակին նկարել: Գույները նրան ուղեկցել են միշտ:

Հոգով նկարչուհին ասում է՝ իր նկարներում գույն, սեր ու հավատ կա, իր նման լավատես են աշխատանքները: Արդեն մեկ ցուցահանդես՝ 40 նկարով, Ալավերդիում, մեկն էլ Գյումրիում է ունեցել: Հայաստանի հայրաքաղաքում 33 նկար է ցուցադրվել:

«Ուզում եմ՝ ոչ մի վայրկյանս ավելորդ չանցնի, ուզում եմ վայելել կյանքը: Այժմ ցանկանում եմ նկարել Սյունյաց լեռները, բայց չեմ կարող գնալ էնտեղ, նստել, նկարել, ֆոտոներ եմ անում, բերում մեծացնում, որ ամեն մանրուք կարողանամ նույնությամբ վերարտադրել»,- առաջիկա անելիքն է ներկայացնում Լենա Գալստյանը:

Ես ուզում եմ իմ օրինակով ասել, որ կյանքում ոչ մի տարիք քեզ հետ չպիտի պահի ոչնչից, ասում է նա, ամեն տարիքում ինչ ցանկանում ես, պիտի անես. «Մեջդ եղածը պիտի դուրս գա, ամեն տարիք իր գեղեցկությունն ունի: Երբեք ուշ չէ ստեղծագործելու համար, ավելի լավ է ուշ, քան՝ ուշացած: Դա իմ կարգախոսն է: Կյանքը կարելի է հետաքրքիր սարքել նույնիսկ էս տարիքում»:

Սամսոն Մատինյան