Ես ֆրանսիացի եմ և շատ հպարտ եմ, որ ունեմ հայկական արմատներ․ Էրիկ Ասադուրյան

Հայաստանի հավաքականի նախկին հարձակվող Էրիկ Ասադուրյանը ՀՖՖ TV-ի հետ զրույցում պատմել է, թե ինչու է հեռացել ազգային ընտրանու կազմից 1999թ․-ին տեղի ունեցած 2000թ․-ի Եվրոպայի առաջնության ընտրական փուլի Ֆրանսիայի հետ արտագնա խաղից հետո։

Ասադուրյանը ծնվել է ֆրանսիական Սեն-Մորիս քաղաքում, ամբողջ ակումբային կարիերայի ընթացքում հանդես է եկել ֆրանսիական թիմերում, երկար տարիներ խաղացել է Ֆրանսիայի ուժեղագույնների խմբում, 1986/87 մրցաշրջանում «Թուլուզի» կազմում երրորդ տեղն է զբաղեցրել առաջնությունում։ Ֆուտբոլային կարիերայի լավագույն տարիներին՝ 1990-1995թթ․-ին, խաղացել է «Լիլում», որի կազմում անցկացրած 178 խաղում դարձել է 27 գոլի հեղինակ, այնուհետև խաղացել է «Լիոնում»։ 1996թ․-ին մեկ այլ ֆրանսահայ հայտնի ֆուտբոլիստի՝ Միշել Տեր-Զաքարյանի հետ միասին ընդունել է Հայաստանի հավաքականի հրավերն ու համալրել ազգային ընտրանու կազմը, որտեղ երկու տարվա ընթացքում անցկացրած 12 խաղում դարձել է 3 գոլի հեղինակ։

«Գիտեի, որ այդ հարցը լինելու է։ Ֆրանսիայի հավաքականի հետ արտագնա խաղի հետ կապված հիշողություններն այդքան էլ հաճելի չեն։ 1998թ․-ի աշխարհի առաջնության որակավորման փուլի ավարտից հետո ես և Միշելը որոշեցինք ավարտել միջազգային կարիերան։ Արդեն 33 տարեկան էի և մտածեցի՝ բավական է, պետք է ճանապարհ տալ երիտասարդներին։ Սակայն հավաքականի գլխավոր մարզիչը (Սուրեն Բարսեղյանը - խմբ․) զանգահարեց ու ասաց, որ ինձ հետ հույսեր է կապում, սա դեռ վերջը չէ։ Ես վերադարձա։ Եկա ու զգացի, որ ինչ-որ բան փոխվել է, նախկինի պես չէ։ Ամեն դեպքում, հարգեցի խնդրանքն ու միացա հավաքականին, թեև ակումբային մակարդակով էլ կարևոր խաղ ունեի։ Երևանում խաղում էինք Ռուսաստանի հավաքականի հետ, ես փոխարինողների նստարանին եմ։ Խնդիր չկա, մարզչի որոշումն էր, ես հարգում էի այն։ Ամբողջ երկրորդ խաղակեսի ընթացքում նախավարժանք եմ անում, բայց այդպես էլ խաղադաշտ դուրս չեմ գալիս։ Խնդրում եմ, որ թարգմանեն իմ հարցը՝ ինչո՞ւ ինձ հրավիրեցիք հավաքական։ Կրկնեցի միտքս՝ ավելի լավ կլիներ երիտասարդական հավաքականից ինչ-որ մեկն իմ փոխարեն հրավիրվեր և ծանոթանար ազգային ընտրանու մթնոլորտին։ Գլխավոր մարզիչն ասաց․ չէ, սխալ ես հասկացել, սա միտումնավոր քայլ էր, որ պատրաստ լինես չորեքշաբթի օրը կայանալիք Ֆրանսիայի հավաքականի հետ արտագնա խաղին։ Հավատացի նրան, ասացի՝ լավ։ Գալիս է խաղի օրը, մարզիչն ասում է, որ ես պահեստային եմ։ Ընտանիքիս անդամները, ընկերներս մարզադաշտում են, իսկ նա ասում է, որ ես պահեստային եմ։ Ու արդեն հստակ ձևակերպեցի միտքս․ ասացի, որ երիտասարդական հավաքականից որևե մեկին հրավիրեն խաղին, նրանք նույն հյուրանոցում էին հանգրվանել, ինչ մենք։ Հեռացա ու խաղը դիտեցի հեռուստացույցով։ Հարազատներս փնտրում էին ինձ ամենուր, բայց ես մարզադաշտում չէի։ Պարզապես չհասկացա՝ ինչու մասնակցեցի մի դրվագի, որին մասնակցելու ցանկություն ընդհանրապես չունեի։ Հիմա ես աշխատում եմ երիտասարդների հետ ու փորձում նրանց որքան հնարավոր է լավ պատրաստել պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլի աշխարհին»։

2014թ․-ին՝ Ֆրանսիայի հավաքականի հետ ընկերական խաղից առաջ, ֆրանսիական մամուլում տեղ գտան Ասադուրյանի խոսքերը, որտեղ նշված էր, որ ինքը հայ չէ։ «Չեմ կարող ու չեմ պատրաստվում խուսափել այս պատմությունից։ Այո, ես ֆրանսիացի եմ և հպարտ եմ, որ ունեմ հայկական ծագում։ Հայրս հայ է, մայրս՝ իտալացի։ Եթե ասեմ, որ հայ եմ, մայրս կսպանի, եթե ասեմ, որ իտալացի եմ, հայրս կսպանի։ Ես ֆրանսիացի եմ և շատ հպարտ եմ, որ ունեմ հայկական արմատներ։ Իմ երկրից՝ Ֆրանսիայից, հրաժարվել չեմ կարող։ Այն ինձ տվել է հաջողության հասնելու, զարգանալու, բացառիկ մարդկանց հանդիպելու հնարավորություն։ Դաստիարակվել եմ որպես ֆրանսիացի, բայց հպարտ եմ, որ ունեմ հայկական արմատներ։ Հպարտ եմ, որ երկու տարի եղել եմ Հայաստանի հավաքականի ֆուտբոլիստ։ Իմ մեջ հոսում է հայկական արյուն, ես դա չեմ ժխտում, բայց չեմ կարող ասել, որ ֆրանսիացի չեմ։ Ձեր առջև հիմա ֆրանսիական, հայկական և իտալական արժեքներ կրող անձնավորություն է»։

Ներկայումս ֆրանսիական «Լանսի» ֆուտբոլային ակադեմիայի տնօրենի պաշտոնը զբաղեցնող Ասադուրյանը 2021թ․-ի սկզբին մի քանի օրով ժամանել էր Հայաստան․ «Հայաստան եմ եկել ոչ թե հայկական ֆուտբոլի մակարդակը գնահատելու, այլ բացահայտելու իմ նախնիների երկրի մարդկանց։ Կարևոր է ստեղծել այնպիսի միջավայր, որտեղ հայ պատանի ֆուտբոլիստները շանս ունենան ցուցադրել իրենց հնարավորությունները և հետագայում հպարտ լինեն կրել ազգային տարբեր տարիքային հավաքականների մարզաշապիկը։ Կլինի դա բարձրակարգ ակադեմիայում, թե ավելի համեստ խաղադաշտերում՝ այդքան էլ կարևոր չէ։ Այսօր հայ ժողովուրդը կարող է հպարտ լինել, որ այստեղ հրաշալի պայմաններ կան ֆուտբոլի զարգացման համար։ Ես ասում եմ՝ բրավո հայ ժողովրդին, բրավո Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիային ու բոլոր այն մարդկանց, ովքեր պատանի ֆուտբոլիստներին լավ պայմաններում զարգանալու հնարավորություն են տվել։ Մեր ներդրումն ամենակարևորը չէ, կարևորը գուցե առաջին քայլն անելն է, որը Հայաստանում ևս մեկ ֆուտբոլային ակադեմիայի հիմք կլինի»,- նշել է Ասադուրյանը: