Ուզում էինք դժվար իրավիճակում հայ ազգին մի փոքր երջանկացնել. Սարգիս Ադամյան

Հայաստանի հավաքականի և գերմանական «Հոֆենհայմի» հարձակվող Սարգիս Ադամյանը ակումբի պաշտոնական կայքի հետ զրույցում պատմել է, թե ինչ նշանակություն ունեին Հայաստանի հավաքականի տարած վերջին երկու հաղթանակները Ազգերի լիգայի խաղարկության Վրաստանի և Հյուսիսային Մակեդոնիայի հավաքականների նկատմամբ Արցախյան պատերազմի ավարտից օրեր անց:

«Յուրահատուկ խաղ էր մեզ համար, այն ավելին էր, քան պարզապես ֆուտբոլը: Ուզում էինք դժվար իրավիճակում հայ ազգին մի փոքր երջանկացնել: Նրանց համար ուրախանալու շատ առիթներ չկային այդ պահին, այնպես որ այդ պահին պարզապես ուզում էինք մեր ազգի, մեր հայրենակիցների համար խաղալ: Շատ արձագանքներ եմ ստացել այդ խաղից հետո, և ինձ համար մեծ նշանակություն ունի, որ կարողացել ենք երկրի համար այդ դժվար պահին ուրախություն պարգևել ժողովրդին»,- նշել է Ադամյանը:

Ինքը ֆուտբոլիստը Վրաստանի հավաքականի հետ խաղի (2:1) վերջին րոպեներին դարձավ հաղթական գոլի հեղինակ, սակայն չի համարում, որ դրա համար հերոսի կոչման է արժանի

«Ոչ մի դեպքում դա ինձ չի հերոսացնում. չէ որ մենք պարզապես ֆուտբոլ ենք խաղում: Ինձ համար հիվանդանոցում աշխատողներն են հերոս, երկրի համար, ժողովրդի իրավունքների համար կռվողներն են հերոս: Նրանք են իսկական հերոսները»:

Ադամյանը նաև խոսել է Արցախյան կոնֆլիկտի, դրա հետևանքով անտուն մնացած հազարավոր փախստականների մասին:

«Ցավալի է, որ այդքան մարդ անտուն մնաց: Պարզապես խելագարություն է տեսնել, որ մարդիկ կռվում են իրենց կյանքերի համար: Իհարկե, հուսով եմ՝ մի օր այդ ամենը կավարտվի, ամեն ինչ նորից նորմալ կլինի: 18 տարեկանները չպետք է գնան պատերազմ երկիրը պաշտպանելու համար: Նման դեպքերում հասկանում ես, որ երբ մի քանի ամիս կամ շաբաթ ֆուտբոլ չես խաղում, դա իրականում խնդիր չէ»:

Թեև ֆուտբոլիստի բարեկամները չեն տուժել, սակայն ստեղծված իրավիճակը հետշ չէ ոչ ոքի համար:

«Իմ ընտանիքի որոշ անդամներ դեռ Հայաստանում են, բայց, բարեբախտաբար, նրանց կյանքերին վտանգ չէր սպառնում, նրանք Երևանում են ապրում: Բայց, իհարկե, այս ամբողջ իրավիճակը նրանց վրա էլ է ազդել: Հուսով եմ՝ շուտով ուրախության շատ պահեր կունենանք»,- նշել է 27-ամյա ֆուտբոլիստը:

Ադամյանի ընտանիքը Գերմանիա է տեղափոխվել, երբ ֆուտբոլիստը 5 տարեկան է եղել.

«1998թ.-ին հայրս կորցրեց աշխատանքը: Հորաքույրս երկու տարի առաջ արդեն արտագաղթել էր Գերմանիա, և նա օգնեց մեզ: Սկզբում մենք գնացինք Ուեկերմյունդե, որտեղ ապաստարանում էինք բնակվում, հետո տեղափոխվեցինք Նյուբրանդենբուրգ՝ նոր կյանք սկսելու»,- պատմել է Ադամյանը:

Նա նաև խոսել է Գերմանիայում հանդիպած դժվարությունների մասին.

«Սկզբնական օրերը չեմ հիշում, հինգ տարեկան էի այդ ժամանակ: Հեշտ չէր, իհարկե: Հատկապես՝ լեզվական առումով: Բայց մենք փորձում էինք հնարավորինս շուտ գերմաներեն սովորել: Ես երեխա էի, դժվար չէր: Հենց սկզբից գնում էի ֆուտբոլի դաշտ, որտեղ ուրիշ երեխաների էի հանդիպում: Դա օգնում էր կապեր հաստատել: Խաղադաշտում կապ չունի՝ որտեղից ես ու ինչ լեզվով ես խոսում: Կարևորը գնդակն է: Շատ լավ մանկություն եմ ունեցել, վայելել եմ այն»:

Այժմ արդեն բոլոր խնդիրներն անցյալում են. «Ընտանիքս լավ է: Ծնողներս հիմա ապրում և աշխատում են Համբուրգում, բնակվում են իմ ավագ քույրերից մեկի հետ: Քույրերս նույնպես հաստատվել են Գերմանիայում, բայց ընտանիքում մենք մինչ օրս միայն հայերեն ենք շփվում իրար հետ»:

Վրաստանի հավաքականի հետ խաղից հետո Ադամյանի մոտ կորոնավիրուս էր հայտնաբերվել, և ֆուտբոլիստը ստիպված էր մի քանի շաբաթ բաց թողնել: Այժմ նա արդեն խաղադաշտ է վերադարձել. «Նորից առողջ եմ, իսկապես երջանիկ եմ: Հիվանդության սկզբում իսկապես շատ էի հոգնում, բայց հետո մենակ թեթև հազ մնաց, ուրիշ ոչ մի լուրջ խնդիր: Կարանտինի ժամանակ կարողանում էի տանը վարժություններ կատարել՝ պատրաստվելով տարվա մեջ իմ երկրորդ վերադարձին»:

2020թ.-ի սկզբում Ադամյանը ծանր վնասվածք էր ստացել, սակայն ապաքինվելուց հետո լավ մարզավիճակ էր ձեռք բերել: Կորոնավիրուսի պատճառով ֆուտբոլիստը ստիպված էր նորից տևական ժամանակ բացակայել խաղադաշտից. «Իսկապես ցավալի էր, ես նորից լավ մարզավիճակում էի: Բայց ես ինձ քաջալերում էի, որովեհտև գիտեի՝ տարվա մեջ արդեն մեկ անգամ վերադարձել եմ լուրջ վնասվածքից հետո, իսկ այդ ժամանակ պարապուրդը մի քանի ամիս էր տևել: Այդ պատճառով վստահ էի, որ երկու շաբաթվա մեկուսացումը մեծ կորուստ չէր լինի ինձ համար: Հավատում էի ուժերիս ու պարզապես մտածում դաշտ վերադառնալու մասին»,- նշում է ֆուտբոլիստը:

Այժմ արդեն բոլոր խնդիրներն անցյալում են, Ադամյանը կարող է կենտրոնանալ իր կարիերայի վրա. «Կարելի է ասել, որ լավ եմ զգում: Ես և ընկերուհիս Հեիդելբերգում մեզ զգում ենք ինչպես տանը: Ընտանիքս նույնպես լավ է, ես էլ վերադարձել եմ խաղադաշտ: Իհարկե, հայրենիքումս ստեղծված ծանր դրությունը հանգիստ չի տալիս, բայց ինչ վերաբերում է անձնական կյանքիս, ավելի լավ չէր կարող լինել»,- եզրափակում է Ադամյանը: