Հիմա էլ որպես ընդդիմություն են ստում. վերջին վարիանտ՝ Սերժ Սարգսյանը չէր հրաժարվի նաեւ ժողովրդի դեմ «Չերյոմուխա» կիրառել

Եվ այսպես, ընտրություններին մասնակցելու մասին որոշումից հետո ՀՀԿ Խորհուրդը նաեւ 15 էջանոց մի հայտարարություն է տարածել: Դրա որոշ կետերի հետ գուցե հնարավոր լիներ համաձայնվել, որոշ կետերի դեմ՝ հակափաստարկներ ներկայացնել, բայց հայտարարության հենց առաջին նախադասությունը ստիպում է այնքան էլ լրջորեն չընդունել այդ «դարակազմիկ փաստաթուղթը»:

Բանն այն է, որ հայտարարությունը սկսվում է այսպես. «2017 թ. ընտրություններում հաղթած քաղաքական ուժի՝ ՀՀԿ-ի ղեկավարի...» եւ այլն: Այսինքն՝ ՀՀԿ-ում լրջորեն հավատում են, որ իրենք 2017 թ. խորհրդարանական ընտրություններում հաղթել են: Իյա, իրո՞ք: Կարծում եք՝ մարդիկ մոռացե՞լ են 10 հազարական դրամների համար ձեւավորված հերթերը կամ ՍԱՍ-ի Արտակի «նախընտրական ժողովի» ձայնագրությունը: Թե՞ կարեւորն այն է, որ «թղթերով ամեն ինչ կարգին լինի»:

Ինչեւէ: Դե հիմա կուսակցություն է, բա հո չէ՞ր հայտարարելու, թե տասը տարի շարունակ ընտրություններ կեղծելով է պահպանել իշխանությունը: Բայց հիմնական զավեշտը հետո է սկսվում: Ընդ որում՝ զավեշտը ոչ այնքան այն է, որ երկրի ժողովրդագրական պատկերի բարելավումն առաջնահերթություն հռչակած կուսակցությունն իր տասնամյա «փայլուն» գործունեությունը նկարագրելիս այդպես էլ չի նշում, թե այդ ժամանակահատվածում քանի հարյուր հազար մարդ է արտագաղթել Հայաստանից, որքան այն, թե ինչպես է այդ կուսակցությունը ներկայացնում ապրիլյան դեպքերն ու իշխանության կորուստը: Ըստ հանրապետականների՝ Սերժ Սարգսյանը հրաժարական է տվել ոչ թե այն պատճառով, որ ուրիշ ճար չուներ, այլ որովհետեւ չափազանց բարի էր, մեծ մարդասեր, եւ չէր ցանկանում ուժ կիրառել ցուցարարների դեմ:

Իրականում պատկերը բոլորովին այլ է: Իրողությունն այն է, որ Սերժ Սարգսյանը համարյա մինչեւ վերջ օգտագործել է իր զինանոցի բոլոր հնարավորությունները, եւ հանձնվել է միայն այն ժամանակ, երբ ակնհայտ է դարձել, որ հետագա դիմադրությունն անիմաստ է: Որպեսզի ասվածը մերկապարանոց չհնչի, հերթով ներկայացնենք Սերժ Սարգսյանի բոլոր «զինատեսակները»: Ինչպե՞ս էին իշխանությունները վարվում նախկինում՝ համաժողովրդական հզոր ալիքների դեպքում:

1. Դիմում էին զանգվածային ահաբեկումների եւ ձերբակալությունների:
2. Բախումներ էին հրահրում ցուցարարների եւ թաղային խուժանի միջեւ (օգտագործելով օլիգարխների եւ տեղական իշխանիկների ռեսուրսները):
3. Փորձում էին կեղծ ընդդիմադիրների միջոցով պառակտում մտցնել շարժման ղեկավարների շարքերում, հայտարարել, որ նրանք «ծախված են», «իշխանական պրոյեկտ են» եւ այլն:
4. Փորձում էին լարվածություն ստեղծել առաջնագծում կամ առնվազն լուրեր տարածել այդ մասին՝ քարոզելով, որ «ցուցարարները ջուր են լցնում թշնամու ջրաղացին», «հակառակորդը հենց այդպիսի առիթի է սպասում» եւ այլն:
5. Փորձում էին նախ՝ Ռուսաստանին համոզել, որ այս ամենն Արեւմուտքի կազմակերպածն է, եւ երկրորդ՝ երկրի ներսում ժողովրդին վախեցնել Ռուսաստանի կոշտ արձագանքով:

Հիմա կետ առ կետ նայեք՝ ո՞ր «միջոցառումն» է բաց թողել Սերժ Սարգսյանը: Բոլորը հերթով արել է: Ցույցերի օրերին հարյուրավոր ձերբակալություններ եղան, օլիգարխների դիմակավոր մանկլավիկներն ու թաղային խուժանը մահակներով հարձակվում էին ցուցարարների վրա, շարժման ղեկավարների ձերբակալումից հետո ով ասես փորձում էր գրավել հարթակն ու այնտեղից ազդարարել, որ Նիկոլը ծախված է, իշխանական քարոզչամիջոցներն առաջնագծից տագնապալի տեղեկություններ էին հաղորդում հակառակորդի կուտակումների մասին, հանրապետականներից ով չէր ալարում՝ ռուսական լրատվամիջոցներին հարցազրույցներ էր տալիս այն մասին, թե հասեք-փրկեք, շարժումը ղեկավարում է մի մարդ, ով ժամանակին դեմ է արտահայտվել ԵԱՏՄ-ին Հայաստանի անդամակցությանը...

Կարելի է մեծ հավանականությամբ ենթադրել, որ «վերջին վարիանտ»՝ Սերժ Սարգսյանը չէր հրաժարվի նաեւ ժողովրդի դեմ «Չերյոմուխաներ» կիրառելու մեթոդից, պարզապես ժամանակին հասկացավ, որ դրանով արդեն ոչինչ չի փոխի, եւ հետեւանքները ողբերգական կլինեն առաջին հերթին ի՛ր համար:

Ինչո՞ւ ենք հիմա հիշեցնում այս ամենը: Որովհետեւ ՀՀԿ-ն ընտրություններին մասնակցելու եւ հիմնական ընդդիմադիր ուժ դառնալու հայտ է ներկայացրել: Ընդ որում՝ դա կարող էր անգամ դրական ազդեցություն ունենալ քաղաքական համակարգի վրա (ի վերջո տասնամյա փորձառությունը քիչ բան չէ): Բայց ցավոք՝ ՀՀԿ-ն այդ «գործընթացը» սկսեց իրավիճակը խեղաթյուրելով: Փաստորեն նրանք իրենց մաշկի վրա զգացել են, թե ինչ է լինում, երբ իշխանությունը խաբում է ժողովրդին, բայց դեռ չեն հասկացել, թե ինչ է լինում, երբ ընդդիմությո՛ւնն է խաբում ժողովրդին: 

Ափսոս: Իրավիճակի ադեկվատ ընկալման դեպքում այդ ուժը գուցե իսկապես լավ ընդդիմություն դառնար: