Ավելանալու են հարկատուներիս վճարած գումարներից իշխանական «էլիտային» պահպանելու ծախսերը

Սերժ Սարգսյանն առիթը բաց չի թողնում փոփոխված Սահմանադրությունը որպես Հայաստանի զարգացման երաշխիք ներկայացնելու համար: Նույնիսկ երբեմն նա անում է դա առանց որեւէ առիթի:

Եթե Սերժ Սարգսյանը անկեղծորեն հավատում է դրան, ապա կարելի է պնդել, որ նա միակն է. միայն նա է հավատում, որ Սահմանադրության մեջ փոփոխություն կատարելով՝ երկրի զարգացումը երաշխավորվում է ինքնըստինքյան: Ինչպիսին կլինեն փոփոխված ՀՀ Սահմանադրության հետեւանքներն ու արդյունքները՝ կարելի է ինչ-որ կանխատեսումներ անել: Հիմա մի բան է միայն պարզ, որ առնվազն գործող «էլիտար» դեմքերը չեն փոխվելու, եւ «գաղջ» մթնոլորտը չի ցրվելու:

Օրերս հայտնի դարձավ, որ որոշակի փոփոխություններ, այնուամենայնիվ, լինելու են: Ավելանալու են իշխանության ներկայացուցիչների նստավայրերը, հետեւաբար նաեւ մեր՝ հարկատուներիս վճարած գումարներից իշխանական «էլիտային» պահպանելու ծախսերը:

Պաշտոնապես հաստատվեց, որ Մաշտոց պողոտայում, Մատենադարանի հարեւանությամբ գտնվող կառավարության ընդունելությունների տունը դառնում է ՀՀ ապագա նախագահի նստավայր: Բաղրամյան 26-ը մնում է Սերժ Սարգսյանի տրամադրության տակ եւ դառնում է ՀՀ վարչապետի նստավայր: Առաջին փոխվարչապետն իր աշխատակազմով ու մեկ-երկու նախարարություններով հանդերձ մնում է կառավարության շենքում, նախարարությունների մնացած մասը տեղակայվում են կառավարության մյուս երկու շենքերում... 

Այս փոխատեղումները առայժմ առաջին տեսանելի «իրադարձություններն» են, որ իր հետ բերում է փոփոխված Սահմանադրությունը: Այսինքն, զուտ իշխանության բարձրագույն օղակներին սպասարկող շենքերի առումով ունենք «համալրում»՝ մի հսկայական շենք է ավելանում, որի ամենօրյա սպասարկման ծախսերը դրվում են հարկատուների ուսերին:

ՀՀ արդարադատության նախարարության մշակած օրենքի նախագծի համաձայն՝ նախագահի աշխատակազմի աշխատակիցների թվաքանակը սահմանում է Հանրապետության նախագահը, որը չի կարող գերազանցել 180-ը: Հանրապետության նախագահի աշխատակազմը կարող է ունենալ պահուստային ֆոնդ՝ ոչ ավելի, քան տարեկան 75 միլիոն դրամի չափով: Պահուստային ֆոնդի միջոցները տնօրինում է Հանրապետության նախագահը:

Նախագահը կունենա ծառայողական առանձնատուն Երեւանում` համապատասխան սպասարկմամբ (հասցեն՝ Ձորափի 74, 4-րդ մասնաշենք): Նա կունենա նաեւ պետական ամառանոց Սեւանում՝ ապահովված համապատասխան գույքով եւ սպասարկմամբ: Կապահովվի հատուկ նշանակության ավտոտրանսպորտային միջոցով: Հանրապետության նախագահի առողջական վիճակին հետեւելու նպատակով առանձնացվում է անձնական բժիշկ:

Եվ սա այն դեպքում, երբ ապագա վարչապետը՝ ամենայն հավանականությամբ Սերժ Սարգսյանը, պատկերավոր ասած, իր հետ տանելու է այն ամենը, ինչ ունի այսօր նախագահի պաշտոնում: Ապագա վարչապետի նստավայրը լինելու է Բաղրամյան 26-ը: Վարչապետն ունենալու է ծառայողական առանձնատուն, հատուկ նշանակության ավտոտրանսպորտ, հատուկ սարքավորված ինքնաթիռ եւ ուղղաթիռ: Վարչապետի առողջական վիճակին հետեւելու նպատակով առանձնացվում է անձնական բժիշկ...:

Այս ամենից մի տեսակ Խորհրդային Միության ամենալճացած, կարելի է ասել՝ ճահճացած տարիների հոտն է գալիս: Հիշո՞ւմ եք, քանի-քանի շենքեր էին զբաղեցնում կուսակցական ու պետական մարմինները: Կենտկոմ, քաղկոմ, քաղսովետ, ռայսովետ, ռայկոմներ....: Տարին քանի հատ նմանատիպ շենք էր կառուցվում տարբեր քաղաքներում, տարին քանի անգամ էին դրանք նորոգվում ու «պլպլացվում»: Մարդիկ այնքան էլ լավ չէին պատկերացնում, թե որ շենքում նստածները ինչ գործառույթներ ունեին: Դրանք ինքնանպատակ, ըստ էության՝ որեւէ օգտակար գործով չզբաղվող կառույցներ էին, որտեղ հիմնականում զբաղված էին «գործեր դզելով», կուսակցական կարիերիստների համար նոր պաշտոններ, նոր «հնարավորություններ» ստեղծելով:

Բայց այն ժամանակ Խորհրդային Միություն էր, մեծ մասշտաբներով ու ռեսուրսներով, եւ այդ ծախսերը կատարվում էին կամ ԽՍՀՄ, կամ ՍՄԿԿ ընդհանուր բյուջեից:

Հիմա Հայաստանը մի փոքր պետություն է, խիստ սահմանափակ ռեսուրսներով, ընդամենը 2.5-3 միլիոն բնակչությամբ: Բայց պետական ու կուսակցական կառույցների թիվը գրեթե այնքան է, որքան Խորհրդային Հայաստանում: 

Դժվար է հաշվել, թե մի շնչին հասնող պետական ու կուսակցական կառույցների եւ պետական ու կուսակցական չինովնիկների թվով Հայաստանը որերորդ տեղում է: Ակնհայտ է, որ առնվազն առաջին տասնյակում է: Մեզ մոտ պետական կառավարման համակարգում աշխատող չինովնիկների թիվը թերեւս այնքան կլինի, որքան, ասենք, 8 միլիոն բնակչություն ունեցող Ավստրիայում կամ 10 միլիոն բնակչություն ունեցող Շվեդիայում....:

Ամենացավալին այն է, որ գնալով այդ միտումները խորանում են: Սահմանադրական փոփոխությունները, որոնք, ըստ Սերժ Սարգսյանի, ուղղակի բալասան են մեր երկրի բոլոր խնդիրները լուծելու համար, էլ ավելի են մեզ մոտեցնում խորհրդային ժամանակների կառավարման մոդելին: Կարո՞ղ է արդյոք մեր տնտեսությունը այդպիսի բեռ վերցնել իր վրա: ՀՀԿ-ի գրասենյակը Երեւանի կենտրոնում տնտեսության որեւէ ճյուղում չարված հսկայական՝ մի քանի մլն դոլարի ներդրում է: Մարզկենտրոններում ՀՀԿ-ի ամեն մի շենքի վրա տարեկան այնքան ծախս է կատարվում, որը տնտեսության մեջ ներդնելու դեպքում հազարավոր աշխատատեղեր կբացվեր ու հարկերի տեսքով մեծ գումարներ կապահովվեր պետբյուջե: Օլիգարխները նախընտրում են իրենց «վաստակած» գումարներով շենքուշինություններ կառուցել ու նորոգել ՀՀԿ-ի համար, բայց այդ գումարները չեն ներդնում տնտեսության մեջ: Պետական որեւէ կառույցի համար կառուցվող կամ նորոգվող շենք՝ նշանակում է թերֆինանսավորված պաշտպանություն, կրթություն, առողջապահություն, չբարձրացված թոշակներ ու նպաստներ...: