Ինչպես հայկական ֆուտբոլում «օգտագործվեց» ցավը մեղմելու հին մեթոդը

Հայաստան-Ռումինիա ֆուտբոլի ազգային հավաքականների հանդիպման նախօրեին բազմաթիվ անգամ ծանր իրավիճակներում հայտնված հայ ֆուտբոլասերը նոր, աննախադեպ ծանր «հարված» ստացավ՝ մեր երիտասարդական հավաքականը պարտվեց Լյուքսեմբուրգին: Եվրոպայի երիտասարդական առաջնության ընտրական մրցաշարի շրջանակներում մեր թիմը կրեց 8-րդ պարտությունը եւ այսօր անցկացնելու է վերջին հանդիպումը: Երեւանում մրցելու է մրցաշարային ոչ մի մոտիվացիա չունեցող Ուելսի հետ:

Կայացած 9 խաղում 8 պարտություն եւ 1 ոչ-ոքի՝ այսպիսին է Հայաստանի երիտասարդականի արդյունքներն ընտրական մրցաշարում: Դեռ երբեւէ Հայաստանի երիտասարդական հավաքականը չի ավարտել ընտրական մրցաշարն առանց հաղթանակի, բայց հիմա կանգնած ենք նման իրավիճակի առաջ. ընտրական փուլն ավարտում ենք վերջին տեղով եւ հնարավոր է՝ առանց հաղթանակի:

Այսօրվա նյութս պլանավորել է նվիրել մեր երիտասարդականի խայտառակ ձախողման պատճառներին, հաշվի առնելով նախ ազգային հավաքականի անհույս խաղը, նաեւ՝ երիտասարդականի կարեւորությունը հայկական ֆուտբոլի մոտ ապագայի համար: Թվում էր, թե ավելի ծանր հարված, ցավ հնարավոր չէ, բայց... Կա մի հետաքրքիր գիտափորձ. ցավը մեղմացնելու համար անհրաժեշտ է ավելի ուժեղ ցավ. այդ դեպքում նախկին ցավը դառնում է աննկատելի:

Եթե չեմ սխալվում, խորհրդային ժամանակներում կենսաբանության ժամերին այս գիտափորձը ցուցադրվում էր որեւէ կենդանու վրա. ոտնաթաթի կտրվելու ցավը կենդանին մոռանում էր, եթե կտրում էին նրա մյուս ոտքն ամբողջությամբ: Մոտավորապես, այս կենդանու «կարգավիճակում» հայտնվեցինք Հայաստան - Ռումինիա ազգային հավաքականների խաղից հետո. ցավը, նվաստացումն այնքան մեծ էր, որ մոռացվեց երիտասարդականի խայտառակ պարտությունը:

Մեր թիմը կրեց ընտրական մրցաշարերում իր ամենախոշոր հաշվով պարտությունը՝ 0-5. սա՝ պատմության, վիճակագրության համար: Մեծ հաշվով Ռումինիայի հետ անգամ ոչ-ոքին ներկա իրավիճակում կարող էր համարվել դրական արդյունք, կարելի էր սպասել նաեւ պարտության, բայց խաղը ամբողջապես տանուլ տալ առաջին իսկ րոպեներից (հիշեցնեմ՝ 11-րդ րոպեին պարտվում էինք 0-3 հաշվով) արդեն իսկ անսպասելի էր: Ի՞նչ եղավ, ի՞նչ պատահեց մեր ֆուտբոլիստներին, որոնք Ռումինիայի դեմ խաղում նմանվում էին պրոֆեսիոնալների դեմ հանդես եկող դպրոցականների: Մամուլը, համացանցը հեղեղված է մեր ֆուտբոլի, հավաքականի ղեկավարների հասցեին կոպիտ արտահայտություններով: Բայց դրանք էականորեն կրում են էմոցիոնալ բնույթ եւ զուգահեռաբար պետք են նաեւ զուտ ֆուտբոլային վերլուծություններ՝ «ինչու այդպես ստացվեց» կամ «անսպասելի էր արդյոք պարտությունը» հարցերի պատասխաններով:

Ռումինիայի հավաքականի հետ Երեւան էր ժամանել Հայաստանի ազգային հավաքականի նախկին մարզիչ, ռումինացի Միխայ Ստոյկիցան, որը, տեսնելով մեր թիմի նախախաղային մարզումը, դեռ խաղից առաջ կայացած մեր կարճատեւ զրույցում անկեղծորեն նշեց՝ «Առնվազն 3-4 գոլ կխփենք ձեր թիմին»: Հանդիպումը ցույց տվեց, որ փորձառու Ստոյկիցան ճիշտ էր ու դեռ շատ ավելի մեղմ էր արտահայտվել. ռումինացիները 5 գոլ խփեցին, դեռ ունեցան էլի մի քանի իրական պահեր:

Մոտ մեկ ամիս առաջ ընտրական մրցաշարի 1-ին խաղում Հայաստանը մրցեց Դանիայի հետ եւ պարտվեց 0-1 հաշվով: Այդ խաղի հետ կապված ներկայացրել էի ֆուտբոլային վիճակագրությամբ զբաղվող ամենահայտնի՝ «Opta» համակարգի ներկայացրած տվյալները. «Գնդակին տիրելու տոկոսային հարաբերությունը եղել է 80-20, հարվածները դարպասին՝ 20-1, փոխանցումները՝ 820-215, փոխանցումների ճշգրտությունը՝ 89 % -59 %» («ՀԺ», 05.09.2016թ., http://www.armtimes.com/hy/article/92519): Հիմա ներկայացնեմ Հայաստան - Ռումինիա խաղի բացառապես նույն տվյալները. գնդակին տիրելու տոկոսային հարաբերությունը եղել է 28-72, հարվածները դարպասին՝ 10-21, փոխանցումները՝ 256-748, փոխանցումների ճշգրտությունը՝ 68 % -93 %: Այս ցուցանիշները գրեթե չեն տարբերվում Դանիա - Հայաստան խաղի ցուցանիշներից: Մեծ հաշվով Հայաստանը Ռումինիայի հետ ցուցադրեց այն նույն խաղը (եթե, իհարկե, դա կարելի է ֆուտբոլ համարել), ինչ Դանիայի հետ էր: Տարբերությունը այս 2 խաղերում միայն եւ միայն հաշիվն է՝ դանիացիները չկարողացան իրենց պահերն օգտագործել, ռումինացիները օգտագործեցին:

Ընտրական փուլի առաջին 2 խաղերում Հայաստանը տեխնիկա-տակտիկական նույն ցուցանիշներն է արձանագրել, հետեւաբար կարելի է պնդել, որ մեր թիմը այսօր, անկախ ցանկացած պատճառից, հենց նման խաղամակարդակը ունի՝ ամենաթույլերից է եվրոպական ընտրական մրցաշարում: Հետեւաբար, պետք է ուղղակի արձանագրել՝ պարտությունը սպասելի էր: Շատ ավելի ծանր է այսօր կայանալիք խաղը. ընտրական մրցաշարի 3-րդ տուրի շրջանակներում Հայաստանի ազգային հավաքականը Վարշավայում մրցելու է մեր խմբի ֆավորիտ Լեհաստանի չափազանց ուժեղ հավաքականի հետ: Հայ ֆուտբոլասերների սրտանոթային համակարգին այսօր շատ ավելի մեծ փորձություն է սպասվում: Միակ սփոփիչ հանգամանքը Լեհաստանի հետ խաղում թերեւս կրկին վիճակագրությունն է:

Լեհաստանի թիմի ավագ եւ առաջատար Ռոբերտ Լեւանդովսկին հավաքականի կազմում խփել է 39 գոլ եւ բոլոր տարիների լավագույն ռմբարկու Վլոդզիմեժ Լյուբանսկուց հետ է մնում 9 գոլով: Նման տարբերությունը անհնար է վերացնել 1 խաղով, հետեւաբար կարելի է ակնկալել, Լեւանդովսկին այսօր կբավարարվի քիչ գոլերով: Նախորդ՝ Դանիայի հետ խաղում ստացած ծանրագույն վնասվածքի պատճառով (ծնկի խաչաձեւ կապանների պատռվածք) բացակայելու է նաեւ Լեհաստանի հարձակման մյուս առաջատարը՝ Արկադիուշ Միլիկը: Մեր թիմի կազմում էլ Վարշավա է մեկնել Ռուսաստանի 2-րդ լիգայի լավագույն ռմբարկուներից մեկը՝ Ռուսլան Կորյանը, որը չէր հրավիրվել Ռումինիայի հետ խաղին: Լեհաստան -Հայաստան խաղը մեկնարկելու է Երեւանի ժամանակով 22:45-ին. նյարդերից պինդ մարդիկ հանդիպման ուղիղ հեռարձակմանը կարող են հետեւել «Հ 1»-ով: 

Վերջում՝ էլի վերադարձ մեր երիտասարդական հավաքականին: Հայաստանի ազգային հավաքականը, մեր ակումբները անսպասելի պարտություններով նախկինում արդեն սրբագրել են եվրոպական գաճաճ համարվող երկրներից Սան Մարինոյի, Ֆարերյան կղզիների, Անդորայի, Ջիբրալթարի, Մալթայի ֆուտբոլի պատմությունները եւ հիմա էլ հերթը հասավ մեկ այլ գաճաճ երկրի: Լյուքսեմբուրգի երիտասարդական հավաքականը իր գոյության ուղիղ 40 տարիների ընթացքում մասնակցել է 18 ընտրական մրցաշարերի եւ առաջին անգամ հավաքեց 6 միավոր, որից 4-ը՝ Հայաստանի հետ խաղերում: Լյուքսեմբուրգի երիտասարդական հավաքականը ընտրական մրցաշարերում անցկացրած 116 խաղերում տոնեց 2-րդ հաղթանակը՝ Հայաստանի երիտասարդականի հետ խաղում: Եւս մեկ երկիր՝ Լյուքսեմբուրգը, այլեւս մեծագույն հաճույքով կհիշի հայկական ֆուտբոլը: