Ի՞նչ է սատանիզմը. այսօր շատերն են շատերին մեղադրում սատանիստ լինելու համար

Նախ՝ նրանք չկան, երկրորդ՝ բարի են. հայտնի կրոնագիտական կատակն այս անգամ սատանիզմի մասին է:

Ինչպես բոլոր՝ գաղտնիության մշուշով կիսապարուրված կրոնական ուղղությունները, սատանիզմն էլ բավականին տարածված անհայտություն է. շատերն են խոսում դրա մասին, իրենց հակառակորդներին մեղադրում դրանում, դրա կիրառմամբ էսխատոլոգիկ (վախճանաբանական) կանխատեսումներ անում, սակայն քչերը գիտեն՝ դա ինչ է: Եվ քանի որ վերջերս մեր մամուլի վերնագրերում էլ պատվավոր տեղ ունի այս որակումը, տեսնենք՝ ինչ է, համեմատենք նրա որոշ թեզերը քրիստոնեական դրույթների հետ:

Ենթագիտակցորեն ընկալվելով աստվածայինին հակադիր (սատանա-հակառակորդ բառից)՝ սատանիզմը գոյություն է ունեցել մշտապես՝ մարդկության պատմության սկզբից, իսկ որպես կրոնական ուղղություն՝ 1966-ից. առաջինը պաշտոնապես գրանցվել է ԱՄՆ-ում: Հիմնադիրն էր Անտոն Շադոր Լավեյը՝ «Սատանայի աստվածաշնչի» հեղինակը:

Լավեյն ասում է. «Ես փիլիսոփայություն չունեմ։ Իմ ունեցածը հավատալ սովորեցնելն է։ Սատանան տիրապետում է մարդկային մութ՝ խավար կողմին։ Մեր բոլորի մեջ էլ Սատանա կա։ Խնդիրն այն է, որ ճանաչենք ու դրսևորենք (դուրս հանենք) այն»: Քրիստոնեությունը ևս համամիտ է, որ մեր մեջ կա «երկուսն էլ»՝ «դժոխքից մինչ դրախտ՝ ամեն բան», բայց հորդորում է աճեցնել և դրսևորել լուսավորը:

«Մարդն ընդամենը կենդանի է, հազվադեպ՝ ավելի լավը, և հաճախ ավելի վատը, քան նրանք, որ քայլում են չորս թաթերի վրա»,- ասում է սատանիզմը: Քրիստոնեությունը մարդուն համարում է Աստծո որդի՝ հավաստելով, որ «կարող ենք մենք Մեծի շնորհի հավերժ ընտրությամբ Աստված իսկ լինել» (Գր. Նարեկացի):

Մեղքերը, ըստ սատանիզմի, տանում են դեպի ֆիզիկական, մտավոր և էմոցիոնալ բավարարվածության. դա կարևոր բան է և ճիշտ է: Քրիստոնեության ընկալմամբ՝ մեղսալի ցանկության բավարարումը հանգեցնում է առավել մեծ անբավարարվածության, իսկ «դա բավարարելու-ավելինն ուզելու» պարույրը հանգեցնում է հոգու տանջանքի՝ ընկճախտի, ցասման, անհուսության: Սատանիզմի համար կարևորագույն բավարարվածությանը քրիստոնեությունը հակադրում է երջանկությունը՝ հոգու խաղաղությունը:

Հեդոնիզմի (հաճույքապաշտության) փիլիսոփայության վրա հիմնված և մոգական տարրերով հագեցած սատանիզմն ունի իր ծիսակատարությունները՝ մկրտության, հարսանիքի, թաղման, սև պատարագի (տարվա որոշակի օրերին՝ սատանայական տոներին), և ունի այդ ծեսերի համար մշակված ծիսակարգ: Այդ մասին առատ տեղեկատվություն կա սատանիստական կայքերում: Այս բազմապիսի տեղեկատվական բաց աղբյուրներից կարելի է հետաքրքիր մանրամասներ իմանալ նաև այն մասին, թե, օրինակ, ինչպես պատրաստել նպատակային թալիսմաններ, զոհաբերությունների կամ ծիսական խոշտանգումների համար նախատեսված դանակներ:

Այդ գործիքները կարող են պետք գալ սատանիզմի տասնմեկ պատվիրաններից 4-րդին հետևելու համար. այն ասում է. «Եթե ձեր հյուրը ձանձրացնում է ձեզ, նրա հետ վարվեք կոպիտ և անողոք» կամ էլ 11-րդի համար. «Գտնվելով բաց տարածությունում՝ մի խանգարեք ոչ ոքի: Եթե ինչ-որ մեկը խանգարում է ձեզ, խնդրեք նրան դադարեցնել: Եթե չի դադարեցնում, ոչնչացրեք նրան»:

Դժվար է ասել՝ ինչպես է ԱՄՆ-ն իր սահմանադրությունը համադրել այս փիլիսոփայության հետ՝ թույլատրելով նման գաղափարների հետևորդների ազատ գործունեությունը «դեմոկրատիայի հայրենիքում», սակայն փաստ է, որ պաշտոնապես գրանցելը սատանիստական «անողոք դրսևորումներից» երկիրը զերծ չի պահում: Քրեական հանցագործությունների մասին արձանագրությունները ցույց են տալիս, որ սատանիստական սիմվոլիկայով՝ սուր անկյունով վար ուղղված հնգանկյունով, բաֆոմետի գլխով, 666 թվով նկարազարդված վայրերում հայտնաբերված դիերի թվով առաջին տեղերում են Իսրայելը, Քենիան, Ռումինիան, Եգիպտոսը, Ռուսաստանը:

Հայաստանի՝ կրոնական 65 կազմակերպությունների ցանկում սատանիզմը չկա, սակայն տարիներ շարունակ ՀՀ բազմաթիվ քաղաքացիներ հայտարարել են, որ սատանիստ են, արյուն են խմում, տանջամահ անում կենդանիների, զոհաբերություններ և այլ ծեսեր անում՝ չմոռանալով նշել, որ «բայց մարդկային զոհ չեն մատուցել»:

Սատանիստական արյունոտ ծեսերը ոգեշնչում են արվեստագետների և ոգեշնչված լինում որոշ արվեստագետների ստեղծագործություններով: Դրանք ուղիղ ներկայացված չեն սատանիստական բաց աղբյուրներում, սակայն արտացոլված են տարբեր երկրների «առանձնահատուկ» սպանությունների ու ինքնասպանությունների մասին հաղորդագրություններում:

Ո՛րն է պատճառը, որ թեթև էգոիզմով, այլոց նկատմամբ անտարբեր-քաղաքավարությամբ ու սեփական հաճույքների նկատմամբ գերհոգատարությամբ սկսվող այս գաղափարախոսությունն ի վերջո վայրագ դրսևորումներ է ստանում. պատճառը մեկն է, ինչով էլ սկսվեց այս հոդվածը. մարդու՝ իր մեջ լավը կամ վատը սնելու ընտրությունը: Իր հոգու ո՛ր սկիզբը որ կարևորում է, զարգացնում է, այն էլ ի վերջո դրսևորվում է: Արարչական թե կործանարար՝ ի սկզբանե որոշում է մարդը, իսկ հետո ինքն ու հանրությունը քաղում են իր որոշման պտուղները. որովհետև հնարավոր չէ ընթանալ սարն ի վար ու հասնել բարձունքին: 

Կարմեն Մարտիրոսյան