Զգացի՝ զինվորը զգուշանում է, եւ դա պետք էր. 82-ամյա տատիկի նվերը զինվորներին

Երեւանում բնակվող 82-ամյա Ժանետա Անանիկյանն արդեն 4 տարի է՝ բրդյա գուլպաներ է գործում եւ ուղարկում սահմանը պահող զինծառայողներին:

«Հայկական ժամանակ»-ի հետ զրույցում տիկին Ժանետան պատմեց, որ 10 տարի առաջ է սկսել գուլպա գործել: Սոցիալապես ոչ այնքան ապահով տիկնոջ համար այս աշխատանքը եղել է նաեւ գումար աշխատելու միջոց: Սակայն, պահ է եկել, երբ հիվանդության պատճառով այլեւս չի կարողացել տնից դուրս գալ, որոշել է ինչ-որ բանով զինվորներին օգտակար լինել:

«Ես զինվորին սիրում եմ: Նորություն չէ, որ հային հայ է պահել իր կրոնը: Այսօր երկիր ունենք, հող ունենք, որը զինվորը պետք է պահի, իսկ զինվորին մեզնից յուրաքանչյուրը պետք է պահի: Ցանկացած հայ պետք է մտածի այդ ուղղությամբ: Էդ ինչի՞ց է, որ զարգացած երկրներում մի լավ բան են ստեղծում, առաջինը զինվորին են մատնանշում, օրինակ՝ արեւի ակնոց լավ զինվորին...: Մոտ 4 տարի առաջ մտածեցի, որ ես գուլպա եմ կարողանում գործել, դրանով կօգնեմ:

Ժանետա Անանիկյանի մասին աշխատանքի եւ սոցիալական հարցերի նախարարությանը կից Տնային պայմաններում միայնակ տարեցների եւ հաշմանդամների սոցիալական սպասարկման կենտրոնն է հոգ տանում: Ասում է՝ կենտրոնից միշտ այցելում են իրեն, օգնում ինչով կարողանան, սակայն գուլպաներ գործելու մասին նրանք շատ ուշ են իմացել:

Տիկին Ժանետան առաջին տարին զինվորների համար նախատեսված 31 զույգ գուլպան թաղապետարանի միջոցով է ուղարկել. «Մխիթարվեցի, որ տարել են, բայց վստահ չէի: Ապրիլյան դեպքերին, «Հայորդաց տուն»-ը խոստացավ տանել, մի 15 զույգ տվեցի իրենց, բայց հետո, երբ գնացի, որ ճշտեմ տեղ հասել է, թե՝ ո՛չ, ո՛չ տեսել էին, ո՛չ լսել»:

Ժանետա Անանիկյանը պատմում է, որ վստահ չէր, թե իր աշխատանքները ճիշտ հասցեատերերին են հասնում, ուստի 2 տարի առաջ որոշեց, որ ինքնուրույն է տանելու եւ Պաշտպանության նախարարությունում հանձնելու:

Երկու տարի առաջ, ձմռանը մի զինվորի մորից հետաքրքրվում է, պարզում, որ Նորքի 6-րդ զանգվածից (որտեղ ինքն է բնակվում) տրանպորտ կա գնացող եւ որոշում է անձամբ տեղ հասցնել զինվորի համար նախատեսված արդեն 65 զույգ գուլպան:

«Գնացի իջա, ձյուն, փոթորիկ, կիսաամայի մի տեղ մեկը չկա, որ հարցնեմ, արդյո՞ք ճիշտ եմ գնացել: Մի կերպ քայլում եմ, մեկ էլ մեքենա կանգնեց մի զինվորի իջացրեց: Տեսա նրան, գոռում եմ՝ տղա ջան կանգնի՜, կանգնի՜ տղա՛: Վերջը լսեց. հետ էր նայում երեւի մտածում էր՝ ես խելառ պառավն ինչ է ուզում ինձնից: Ասեցի, որ գուլպաներ եմ տանում զինվորներին եւ նախարարությունն եմ ուզում գտնել: Զինվորականը ինձ հարց ու փորձ արեց, տատի անուն ազգանունդ ասա, հեռախոս ունե՞ս: Թե բա տատի՜, խոսակցականդ մի քիչ էն չէ. ասեցի՝ ծնունդով Վրաստանից եմ Ախալցիխե քաղաքից: Զգացի, որ զգուշանում է. պետք էր զգուշանալ, եսիմ տատին ինչ էր տանում»,-պատմում է Ժանետա Անանիկյանը:

Ասում է՝ նախարարությունում տեսնելով երկու տոպրակները, կնոջը ասել են, որ հեռանա. «Ամբողջ տարին աշխատել էի, ոնց չուղարկեի, իրենք ասում էին` տատի գնա, ես ասում էի` չեմ գնա: Երեւի 2 ժամ նստեցի, մինչեւ գուլպաները տվեցի: Տարիքս իմ զենքն է, ինձ թվում է, եթե ջահել լինեի, ինձ այդտեղից կվռնդեին»:

Պաշտպանության նախարարությունում գուլպաները վերցրել են, շնորհակալություն հայտնել, եւ ասել, որ եթե էլի կգործի, այս անգամ իրեց զանգի կգնան, կվերցնեն: «Հաջորդ անգամ նամակ գրեցի, իրենք եկան տարան, մի բան էլ Արցախից շնորհակալություն գրեցին, էս տարի էլ եկան տարան, էս անգամ էլ արդեն նախարարի շնորհակալական նամակը բերեցին ու այս պատվոգիրը»,- պատմում է Ժանետա Անանիկյանը:

Այս տարի 80 զույգ գուլպա է ուղարկել, որոնց հետ նաեւ ձեռագործ այլ աշխատանքներ է դրել: «Ես դրսի հայ եմ, հայրենիքի գինը լավ գիտեմ: Ամենքն իրենց ձեւով պետք է զինվորին տեր կանգնեն»,-ասում է նա:

Վստահաբար նկատում, որ յուրաքանչյուր ոք էլ պարտավոր է ինչ-որ ձեւով աջակցել. «Բանակին օգնել է պետք, մինչեւ այդ գարշանքների գլուխը չջարդենք՝ չեն խելոքանա: Էդ ոնց է, մեծահարուստը մեռնելուց առաջ կտակ է թողնում, մեր եկեղեցուն, ապրի, լավ է անում, եկեղեցին էլ, մշակույթն էլ գիտությունն էլ, ամեն ինչ բարբարոս ցեղը կավերի, եթե բանակը չլինի: Տալիս ես, մի մասն էլ բանակին տուր, քիչ տուր, բայց տուր»:

Տիկին Ժանետային գուլպայի թելեր են տալիս բոլոր հարազատներն ու ծանոթները: Ով ինչ բրդյա սվիտեր ունի, որն այլեւս չի հագնում՝ տալիս է նրան. «Բարեկամներիս հաճախ ես եմ կատակով ակնարկում, որ հագի սվիտերը արդեն հին է: Ասում եմ ինձ տուր, գուլպա գործեմ երեխեքին, դու էլ նորը առ ուրախացի: Ես էլ շատ ունեի բրդյա շորեր: ԽՍՀՄ տարիներին աշխատում էի, տնտեսագետ էի՝ բաժնի վարիչ, լավ էր, էնքան շորեր ունեի դրանցով գործեցի վերջացրի, սկսեցի ազգուտակից ուզել»:

Ասում է՝ ցանկացած սվիտեր, որը բերում են, անպայման եռացնում է, հետո նոր քանդում ու սկսում գործել: Ինչքան շատ թել ունենա այնքան շատ կգործի, եւ ինչքան առողջությունը թույլ տա:

ՀԳ Ժանետա Անանիկյանի աշխատանքների մասին ֆեյսբուքյան իր էջում գրառում էր կատարել Պաշտպանության նախարարի մամուլի խոսնակ Արծրուն Հովհաննիսյանը. «Ծանոթացեք բացառիկ հայուհու հետ՝ ժանետա Անանիկյան։ Ժանետա մայրիկը արդեն մի քանի տարի է՝ զինվորների համար բրդյա գուլպաներ է գործում՝ հարյուրավոր զույգեր։ Մենք այսօր նրան փոխանցեցինք Պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանի շնորհակալական նամակը։ Ծանոթանալով Ժանետա մայրիկի հետ ավելի ապշեցինք նրա տեսակով ու արած գործերով։ Պարզվում է բացառիկ այս հայուհին նաև ստեղծագործում է եւ բացառիկ թեմաներով։ Շնորհակալ ենք, տիկին Ժանետա։ Շնորհակալ ենք ոչ միայն Ձեր աշխատանքի, այլեւ առաջին հերթին որդեգրած սկզբունքների, դավանած արժեքների համար եւ Ձեր տեսակի համար, որ ամաչելով պահում է թելն ու շյուղերը, որ չմտածենք, թե հատուկ ի տես է դրված, հետո մեղմ ժպտալով բացատրում, որ նոր է հին սվիտրը եռացրել, մի կծիկ թել ստացել, որ գուլպա պիտի դառնա Տղերքի համար»: